Next stop: Egypt

Dag 1, 02-03-2009 - Entry into Egypt

HAMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMM !

Na meer dan 3 maanden tussen de Joden en moslims te hebben geleefd en te moeten vaststellen dat velen zich zelfs niets kunnen voorstellen bij het woord "varken" (in het Engels of Arabisch dan natuurlijk, wijsneus), heb ik zojuist de heerlijke sensatie beleefd van een stukje ham dat zachtjes wegsmelt op je tong, die particuliere mild zoute smaak achterlatend...
"Wat te fuk" zal de aandachtige lezer zich afvragen; "ging die lijntrekker niet naar Egypte ?" "En is dat dan geen moslimland meer ?" Een woordje uitleg is hier misschien op zijn plaats...

Deze ochtend, na een date op het strand en een bezoekje aan de Egyptische ambassade waar mij de spoedprocedure ontzegd werd - dus eerder deze middag - heb ik Tel Aviv en Israel verlaten, op weg naar Egypte. Na even zoeken en proberen toch aan Egyptische ponden geraakt en met vernieuwde bagage de bus opgestapt. Onderwg 2 North Dakotanen ontmoet die 2 jaar ontwikkelingsweerk gaan verrichten in Uganda - Jeremy & Tamara, misschien kom ik ze er nog wel tegen...
Opnieuw zonder ook maar 1 vraag het land uitgewandeld (en opnieuw die vreselijke exit fee betalend) en fluitend Egypte binnengetrokken. Terwijl mijn handbagage werd doorsnuffeld, wou een snuggere douanier eens checken of ik wel degelijk fotografie had onderricht in Nablus en vroeg hij me om richtlijnen om een goeie foto van zijn collega te nemen. Ik slaagde blijkbaar voor de test, want mijn grote rugzak mocht ongeopend binnen. Volgende stap: een visa voor heel Egypte geregeld krijgen. Normaal dien je dat op voorhand te doen, maar toen ik daar achterkwam, was het al te laat om mijn reisplannen te wijzigen (en daarenboven zei het mij niet veel extra tijd door te brengen in Tel Aviv of Eilat, wachtend op het tikken van de bureaucratische raderen). Mijn situatie aan de Immigratie-officier uitgelegd, hem een tour-operator laten bellen voor een aanbevelingsbrief en 15 minuten later was ik in het bezit van mijn all Egypt-visum.

Tijd om richting Paradise-camp te trekken, mij aangeraden door een vrijwilligster bij Project Hope. Het zijn echter rustige tijden hier in de Sinai, waardoor een wachttijd voor de bus zich aan mij opdringt: wachten op 13 mede-passagiers op een moment dat er alleen pre-packaged tourists langskomen en dan E£50 betalen (vraagprijs uiteraard, maar mijn afding-positie is hier vrij slecht) of direct vertrekken en het dubbele betalen...
Alvorens bij gebrek aan alternatief (of het zou een nachtje Hilton moeten zij !) toe te geven, begeef ik mij toch even naar de tourist police. Kwetie van de chauffeur te tonen dat ik mij niet zomaar laat afzetten, maar vooral in de hoop er iemand te vinden met een voldoende kennis van het Engels die me kan helpen aan informatie over de bus voor morgen. Tegenslag opnieuw: Taba - St. Katherine rijdt niet en Nuweiba/Dahab - St. Katherine zijn afgeschaft wegens geen volk om de Sinai in te trekken, het weer zou er te slecht zijn. Komt daar bovenop nog dat ik morgen terug zou moeten komen omdat de bus naar Dahab vanaan de grens vertrekt ... je ziet de teller al lopen ! E£100 heen, E£30 overnachting en weer E£100 terug: E£230 voor een nachtje in een low key beach camp, er zijn grenzen - zelfs met E£7 per euro.

Intussen zit ik thee te drinken met de Generaal van de politie in de Taba-regio en die stelt me voor een hotel te boeken in de buurt. Na even onderhandelen bekomt hij een korting van 50% voor mij: $38 of E£220 voor een 2-persoonskamer inclusief avondeten, ontbijt en shuttle naar het busstation indien gewenst. Mij oppikken aan het commissariaat doen ze net niet, maar ik kan gerust met de Generaal meerijden aangezien hij daar ook verblijft.
Onderweg stoppen we een aantal keer om de dagrapporteren door te nemen en af te tekenen en toont hij mij de controle-post waar elke toerist de entry fee van E£63 dient te betalen ... met elke toerist, maar niet met deze tist: als passagier van de Generaal word ik daar uiteraard van vrijgesteld. Een aangename financiele opsteker op deze anders wel peperdure dag: 70 NIS voor de bus naar Eilat, 35 NIS voor de taxi naar de grens, 95 NIS voor de Israelische 'rot op-premie', E£280 voor mijn visum en E£220 voor de overnachting ... alles samen zo'n 110 euro.

En zo komt het dat ik net voor het eerst in 3 maanden mijn tanden in een stukje ham heb gezet. Na heel de dag bijna niets te hebben gegeten, ben ik nu eens serieus misbruik aan het maken van hun buffet ... maar dat zwem ik er morgen wel weer af in het buitenzwembad, na een verkwikkende nachtrust en net voor het ontbijtbuffet.
Daarna gaat het de budget-tour op voor 4 tot 5 weken, maar dit kan tellen als stevige start in Egypte !