Sinds de invasie van de Gaza-strook door Israëlische grondtroepen op 3 januari, wordt het centrale rondpunt van Nablus ingenomen door een grote nomadentent, opgericht door ISM. Deze beweging - International Solidarity Movement - wordt door velen in het Midden-Oosten omschreven als "oorlogstoeristen", omdat ze zich bij elk conflict wat gaan opdringen, aandacht naar zich toe trekken en daarna tegen elkaar opscheppen over 'die schitterende rookpluimen' die ze boven Gaza-stad gezien hebben, of 'die keer dat ik meeliep in die massa-betoging in Ramallah'. Ik heb een aantal van die snotapen ontmoet in een hostel in Jeruzalem - net van school, vol wilde plannen over activisme maar geen knip voor de neus waard als het erop aankomt.
Op zondag werden we door de verantwoordelijke voor ISM in Nablus benaderd. Wij hadden daar toch een groep kinderen uit de vluchtelingenkampen ter beschikking ? Of we die niet wat gruwelijke tekeningen of schilderijen over de slachtingen in Gaza konden laten maken ? Niet stilstaand bij de psychologische en pedagogische verantwoordheid van een dergelijke activiteit, stemde Project Hope hiermee in, ons vrijwilligers opzadelend met een opdracht waar we echt niet voor te vinden waren. Trude (Nederlandse, drama-therapiste en geen blad voor de mond nemend) ging met volle macht in tegen die beslissing maar er was geen terugdraaien aan. ISM moest en zou haar bloedige bewijzen van de verschrikkelijke gevolgen op de geest van de kinderen in handen krijgen.
Dat was dan toch buiten ons gerekend ! In een collectieve vlaag van burgerlijke ongehoorzaamheid besloten we de opdracht naar de kinderen toe, op zo'n manier te brengen dat de bommen en geweren, tanks en bulldozers, helikopters en straaljagers tot een minimum beperkt zouden blijven. Liever zagen we de kinderen hun hoop voor Gaza en een wederopbouw tot uitdrukking brengen. En het moet gezegd: we zijn redelijk goed in ons opzet geslaagd ! Hoewel we toch 1 tekening hebben gecensureerd, waarin een haast gebrainwashte jonge Fatah-aanhanger Hamas als erger dan de Israëli's bestempelde en zonder meer stelde dat de inwoners van Gaza deze oorlog verdienen als ze Hamas steunen. Voor de rest kan de activiteit een succes genoemd worden. Vooral het tweede deel was een schot in de roos, waarbij we de kinderen hun gevoelens op een abstracte manier lieten uitdrukken met wasco's op gekleurd papier, na hen een aantal voorbeelden te hebben getoond.
Na de activiteit gisteren, werden de kunstwerken afgeleverd bij ISM. Maar daar waren ze niet zo opgezet met het resultaat van onze eigen invulling: "Ik weet niet of we dit gaan kunnen gebruiken', zei de ontvanger - alsof hij een blik bruine verf gevraagd had en we hem een emmer stront kwamen brengen. Niet genoeg bloed misschien ?
Bijlagen -
* Foto's van de kinderen en hun werk : http://picasaweb.google.com/munirotm/PhotographerWork
dinsdag 20 januari 2009
woensdag 14 januari 2009
Where is Matt (Dag 9 - 14)
Dag 9, 08-01-2009 - Hiking on the Jesus Trail
De 6 Amerikaanse vrijwilligers in de Fauzi Azar gidsen ook geleide wandelingen op een route met de welluidende naam "Jesus Trail". Dit 4-daags traject doet een heleboel Bijbelse plaatsen aan, zoals daar zijn Nazareth, Cana (waar je je kunt bedrinken op water), Tabgha, Capernaum, de Berg van de Rede en een klif vanwaar de inwoners van Nazareth Onze Lieve Heer wilden gooien nadat hij hen had meegedeeld dat zij hem niet zouden aanvaarden (Lucas 4:16-30). Maar ook andere interessante oorden worden aangedaan, bijvoorbeeld de Horens van Hittin, alwaar het voltallige kruisvaardersleger in de pan ging liggen zodat Salah-ad-din het fijn kon hakken.
Vandaag lijkt me een geschikte dag om een stukje van die wandeling af te leggen, en in alle vroegte gaan we op pad. We (Laura en Matthew - 2 van de vrijwilligers - en uw dienaar) vorderen blijkbaar sneller dan voorzien, want na nog geen 2 uur bevinden we ons al aan de voet van Hittin's Hoorns. Fijn, zo denkt de fotograaf in mij, meer tijd voor foto's.
Eenmaal weer beneden krijgen we een unieke blik op de binnenkant van de uitgedoofde vulkaan voorgeschoteld, met bordjes die de samenstelling en het ontstaan van de verschillende geologische lagen uit de doeken doen. Op weg naar de Kliffen van Arbel komen we langs een sinaasappelboomgaard, wat ons prompt doet besluiten te stoppen om te lunchen: platte broden, hummus, tomaatjes en uiteraard een flinke greep uit het gebladerte boven ons.
Een stevige klim later bevinden we ons op het hoogste punt van de dag, boven de scherpe afgrond van de Arbel-berg, met een schitterend uitzicht over de Jezreel-vallei en het Meer van Galilea. Het hoogste punt, ok - maar nog niet het hoogtepunt. Net wanneer je denkt alles te hebben gehad, leidt het pad naar beneden ons langs oude rotswoningen, door de kruisvaarders versterkt tot een rotsfort dat de vallei en de wegen naar boven controleert. De zon zakt langzaam achter de bergen in het westen en staande op een uitstekend torentje voel ik een oerkreet in me opborrelen. Diep ademhalen, een vliegje is waar het niet zijn moet en een fikse hoestbui is het enige wat eruit komt.
Dag 10, 09-01-2009 - Happy birthday, little sister !
F________r________u________s________t________r________a________t________i________e.
1, 2, 3, 4...10 letters; een mooi rond getal; door slechts een kleine -1- van complete zinloosheid gescheiden. Een hoop gedoe, maar op de keeper beschouwd, alles in aanmerking genomen en per slot van rekening, had je je - op dat ene kleine elementje na - de moeite kunnen besparen.
Zo voelt het vandaag ... helaas ! Het was nochtans mooi uitgekiend: vroeg opstaan, de rondleiding in de tuinen van de Baha'i om 10 uur en daarna richting Megiddo, zien of Armageddon toch niet voor de deur stond.
De buschauffeur houdt het evenwel voor bekeken voor bekeken aan Haifa Central Busstation, wat helemaal niet zo handig gelegen is als de naam doet vermoeden. Om de een of andere reden komen er maar geen bussen langs de weg naar boven en dus zien we (mijzelven en Marcus, een Duitse religies-student) ons genoodzaakt de tocht bergop te voet aan te vatten - de ingang tot de Baha'i tuinen ligt namelijk helemaal bovenaan de stadsberg van Haifa, Mount Carmel. Mensen aan het thuisfront zullen er ongetwijfeld anders over denken, maar we snakken al snel naar wat ijs en sneeuw, wanneer we er, zwetend in onze t-shirts, maar niet in slagen onszelf het kaartje uit de Lonely Planet binnen te hijsen. Inmiddels is ook ons herkenningspunt en doel uit het zicht verdwenen zodat we ons geen beeld meer kunnen vormen van hoe lang we nog onder deze on-januari zon moeten zwoegen. Pure miserie dus.
Uiteindelijk vinden we toch een bus die ons het laatste eindje naar boven brengt, maar helaas 2 minuten te laat voor de geleide tour door de tuinen - de enige manier om binnen te raken...
"In Egypte hadden we hem gewoon 2 euro gegeven om binnen te raken", aldus Marcus, maar niet zo in Israël. Nu, de bewaker is een aangename mens en we hebben een interessant gesprek over de verschillende religies. En bij een eventueel volgend bezoek - insja'allah - zullen de tuinen er nog altijd in hun zelfde 'afleidende perfectie' bijliggen.
We ploegen ons een weg terug naar het busstation, waar we volgens plan(et, lonely) de bus moeten nemen naar Afula (busknooppunt net naast Nazareth), om onderweg af te stappen bij Megiddo. De buslijn vinden is geen probleem, maar geen enkele van de chauffeurs wil toegeven bij Megiddo te stoppen. Een complot; doorgestoken kaart; een rondje azjnabi-pesten ? Of moet je werkelijk tot Afula en dan het hele eind terug ?
Ons kan het niet veel meer schelen: met shabbath voor de deur gooien we de handdoek in de ring en gaan we gedwee wachten op de volgende bus naar Nazareth.
Busje komt zo, over anderhalf uur...
Maar mijn kleine zusje wordt 12 vandaag. Is dat al geen reden genoeg voor een geslaagde dag ?
Dag 11, 10-01-2009 - Relaxen in Nazareth
Het einde van mijn verblijf in Nazareth komt in zicht; tijd dus om de vertalingen kort te sluiten. Met mijn werk in de ene en een verse kop thee in de andere hand, klim ik op het dak tegenover de hostel. Lekker in het zonnetje, vogeltjes fluiten rondom mij en de nauwe straatjes van Nazareth komen tot leven onder mijn voeten.
's Avonds is er de grootste en helderste volle maan van het jaar. Door de ellipsvormige baan van de maan rond de aarde zit er een verschil van 50.000 kilometer tussen de punten van grootste (apogee) en kleinste (perigee) verwijdering. Vandaag staat de maan in het apogee, waardoor ze 14% groter en 30% helderder is.
Ze straalt zo hevig, dat er een volledige halo tevoorschijn komt in de lichte bewolking.
Dag 12, 11-01-2009 - De laatste beetjes in Nazareth
Wisselvallig weer is geen onbekende in Palestina. Het ene moment geniet ik van een stralende zon, 2 minuten later kun je me in gestrekte draf een pleintje zien oversteken om te schuilen voor de regen. Bijzonder moeilijk om iets te plannen, maar wat een interessante afwisseling om foto's te nemen - foto's van de hostel bij zonlicht, mensen wachtend onder een luifel tot de regen weer eens ophoudt, zonlicht dat de stenen in de Basiliek in felle kleuren schildert, doorweekte straatstenen die de wereld erboven weerspiegelen,...
Dag 13, 12-01-2009 - Jerusalem, saviour of the day
Nu is het definitief; na dagen van "ja nee, ik blijf toch nog een nachtje" vertrek ik ten slotte toch uit Nazareth. Tijd om een tweede poging te wagen voor Megiddo, door te stomen naar de ruïnes van de Romeinse hoofdplaats Caesarea en de dag te besluiten in Jeruzalem, klaar voor de journey terug naar Nablus de volgende dag. Maar om de een of andere reden moeten ze niet van mij weten in Megiddo...
De bermerkingen van de buschauffeurs in Haifa indachtig zijnde, ga ik wachten op de bus naar Afula. Ik wacht ... en wacht ... en wacht een beetje meer ... en probeer nog harder te wachten ... maar niets komt. 2 uur lang komt er geen bus voor Afula langs ! Terwijl de 355 ieder uur zou moeten rijden en ik wel degelijk aan de juiste halte sta te staan. Om mijn kansen te vergroten kijk ik op hetzelfde langgerekte moment uit voor de bus naar Jerusalem, die rechtstreeks langs Megiddo rijdt.
Nog een halfuur later ben ik het grondig moe, Megiddo zal voor een andere keer zijn - tijd om te verleggen naar Caesarea.
Opnieuw bieden zich 2 mogelijkheden aan: de rechtstreekse 823 voor Tel Aviv, of de tijdrovende omweg via het gevreesde Haifa. Beide bussen frequenteren evenwel verschillende haltes in de Paulus VI-straat te Nazareth, wat me gebiedt te kiezen. De taxichauffeurs ter plaatse verzekeren me dat de bus voor Tel Aviv elk moment kan langskomen en ik ben zo goed hen op hun woord te geloven - welke keuze heb ik ook ? tabellen met de reistijden zijn er niet. Opnieuw sta ik bijna een uur schoon te schilderen aan de bushalte, maar geen in de verste verten geen bus te bekennen. Met een zucht realiseer ik me dat er niets anders opzit dan richting Haifa te trekken, daar te veranderen van busstation en hopelijk Caesarea te bereiken.
Pas aangekomen aan de andere bushalte, zie ik bus 331 opdoemen - over enkele minuten zit ik eindelijk op een bus, ik begon al te vrezen niet meer uit Nazareth weg te raken !
Aan de zijkant van de weg trekt een halvegare evenwel een mes. Hij grijpt een omstaander, slaat zijn arm rond diens nek en doet alsof hij hem zal neersteken. De man wringt zich los, maar zijn belager weet van geen ophouden en blijft met zijn wapen zwaaien. Tot een forsgebouwde hadji, gewapend met een forsgebouwd stuk hout, de man apart neemt en hem aanmaant zijn sketch wat verderop te gaan opvoeren. Om zijn argument kracht bij te zetten, deelt hij hem een tik op de arm uit met zijn stok. Wanneer ook dat niet helpt, haalt hij met beide handen uit en laat de
knuppel met volle kracht op 's mans dij neerkomen. Even lijkt het of hij zal blijven staan, maar uiteindelijk gaat hij toch tegen de grond. In plaats van waardig aan de kant van de weg te verbijden, sleept hij zich naar het midden van de straat waar hij met grote armbewegingen zijn gram begint te spuien in zijn gsm.
Dit alles gaat mij natuurlijk maar weinig aan, ware het niet dat mijn bus al die tijd vaststaat in de file die zich begint te vormen.
Maar goed, even later zijn we dan toch op weg naar Haifa, de stad waar ik niets verloren heb. Behalve tijd, massa's tijd. Ook deze keer sleept alles veel langer aan dan redelijkerwijze zou moeten. Ditmaal word ik afgezet in het havengebied, niet ver van het grote busstation aldaar ... dat echter niet meer in gebruik is; de plaats doet me denken aan een Stalinistisch, nutteloos complex dat niet langer bevolkt wordt door gesubsidieerde winkeltjes en reizigers zonder doel, elke dag verder aftakelend tot het in de nabije toekomst doodleuk in elkaar zakt.
Anderhalve kilometer naar het zuiden bevindt zich het nieuwe Hof HaCarmel-busstation, vanwaar een bus me richting Tel Aviv kan brengen ... in een dik halfuur. Even rekenen leert me dat er dan nog slechts 2 uur bezoektijd voor Caesarea zullen overschieten, schandelijk weinig om de site recht te doen. De bus naar Jeruzalem staat evenwel klaar om te vertrekken - een verleidelijk aanbod dat ik zonder al te veel aarzelen aanneem. Ook Caesarea zal voor een andere keer zijn...
Dag 14, 13-01-2009 - Back to Nablus
Gisteren David (Amerikaan, conflict-ontloper en bijna-vrijwilliger bij Project Hope) en Marcus teruggevonden in Jeruzalem, samen met een samengesteld reisgenootschap uit Nieuw-Zeeland - hebben ze daar onlangs geen 3 films over gemaakt ? - dat eerder de hostel in Nazareth bevolkte. Iets gaan drinken in een Armeens etablissement en daarna vol afschuw gekeken naar de beelden van brandende witte fosfor, uitgestrooid over het dichtbevolkte Gaza-city. Er lijken werkelijk geen grenzen te zijn aan de Israëlische wreedheden en schendingen van het internationaal recht in deze oorlog.
Deze ochtend een bezoek gebracht aan de Tempelberg, waar zich de al-Aqsa-moskee (u wellicht bekend van de gelijknamige gewapende arm van Fatah, de regeringspartij in de Westbank) en de Rotskoepel bevinden.
Daarna de bus naar Ramallah en tenslotte Nablus genomen. Na 2 weken is het fijn weer 'thuis' te zijn !
De 6 Amerikaanse vrijwilligers in de Fauzi Azar gidsen ook geleide wandelingen op een route met de welluidende naam "Jesus Trail". Dit 4-daags traject doet een heleboel Bijbelse plaatsen aan, zoals daar zijn Nazareth, Cana (waar je je kunt bedrinken op water), Tabgha, Capernaum, de Berg van de Rede en een klif vanwaar de inwoners van Nazareth Onze Lieve Heer wilden gooien nadat hij hen had meegedeeld dat zij hem niet zouden aanvaarden (Lucas 4:16-30). Maar ook andere interessante oorden worden aangedaan, bijvoorbeeld de Horens van Hittin, alwaar het voltallige kruisvaardersleger in de pan ging liggen zodat Salah-ad-din het fijn kon hakken.
Vandaag lijkt me een geschikte dag om een stukje van die wandeling af te leggen, en in alle vroegte gaan we op pad. We (Laura en Matthew - 2 van de vrijwilligers - en uw dienaar) vorderen blijkbaar sneller dan voorzien, want na nog geen 2 uur bevinden we ons al aan de voet van Hittin's Hoorns. Fijn, zo denkt de fotograaf in mij, meer tijd voor foto's.
Eenmaal weer beneden krijgen we een unieke blik op de binnenkant van de uitgedoofde vulkaan voorgeschoteld, met bordjes die de samenstelling en het ontstaan van de verschillende geologische lagen uit de doeken doen. Op weg naar de Kliffen van Arbel komen we langs een sinaasappelboomgaard, wat ons prompt doet besluiten te stoppen om te lunchen: platte broden, hummus, tomaatjes en uiteraard een flinke greep uit het gebladerte boven ons.
Een stevige klim later bevinden we ons op het hoogste punt van de dag, boven de scherpe afgrond van de Arbel-berg, met een schitterend uitzicht over de Jezreel-vallei en het Meer van Galilea. Het hoogste punt, ok - maar nog niet het hoogtepunt. Net wanneer je denkt alles te hebben gehad, leidt het pad naar beneden ons langs oude rotswoningen, door de kruisvaarders versterkt tot een rotsfort dat de vallei en de wegen naar boven controleert. De zon zakt langzaam achter de bergen in het westen en staande op een uitstekend torentje voel ik een oerkreet in me opborrelen. Diep ademhalen, een vliegje is waar het niet zijn moet en een fikse hoestbui is het enige wat eruit komt.
Dag 10, 09-01-2009 - Happy birthday, little sister !
F________r________u________s________t________r________a________t________i________e.
1, 2, 3, 4...10 letters; een mooi rond getal; door slechts een kleine -1- van complete zinloosheid gescheiden. Een hoop gedoe, maar op de keeper beschouwd, alles in aanmerking genomen en per slot van rekening, had je je - op dat ene kleine elementje na - de moeite kunnen besparen.
Zo voelt het vandaag ... helaas ! Het was nochtans mooi uitgekiend: vroeg opstaan, de rondleiding in de tuinen van de Baha'i om 10 uur en daarna richting Megiddo, zien of Armageddon toch niet voor de deur stond.
De buschauffeur houdt het evenwel voor bekeken voor bekeken aan Haifa Central Busstation, wat helemaal niet zo handig gelegen is als de naam doet vermoeden. Om de een of andere reden komen er maar geen bussen langs de weg naar boven en dus zien we (mijzelven en Marcus, een Duitse religies-student) ons genoodzaakt de tocht bergop te voet aan te vatten - de ingang tot de Baha'i tuinen ligt namelijk helemaal bovenaan de stadsberg van Haifa, Mount Carmel. Mensen aan het thuisfront zullen er ongetwijfeld anders over denken, maar we snakken al snel naar wat ijs en sneeuw, wanneer we er, zwetend in onze t-shirts, maar niet in slagen onszelf het kaartje uit de Lonely Planet binnen te hijsen. Inmiddels is ook ons herkenningspunt en doel uit het zicht verdwenen zodat we ons geen beeld meer kunnen vormen van hoe lang we nog onder deze on-januari zon moeten zwoegen. Pure miserie dus.
Uiteindelijk vinden we toch een bus die ons het laatste eindje naar boven brengt, maar helaas 2 minuten te laat voor de geleide tour door de tuinen - de enige manier om binnen te raken...
"In Egypte hadden we hem gewoon 2 euro gegeven om binnen te raken", aldus Marcus, maar niet zo in Israël. Nu, de bewaker is een aangename mens en we hebben een interessant gesprek over de verschillende religies. En bij een eventueel volgend bezoek - insja'allah - zullen de tuinen er nog altijd in hun zelfde 'afleidende perfectie' bijliggen.
We ploegen ons een weg terug naar het busstation, waar we volgens plan(et, lonely) de bus moeten nemen naar Afula (busknooppunt net naast Nazareth), om onderweg af te stappen bij Megiddo. De buslijn vinden is geen probleem, maar geen enkele van de chauffeurs wil toegeven bij Megiddo te stoppen. Een complot; doorgestoken kaart; een rondje azjnabi-pesten ? Of moet je werkelijk tot Afula en dan het hele eind terug ?
Ons kan het niet veel meer schelen: met shabbath voor de deur gooien we de handdoek in de ring en gaan we gedwee wachten op de volgende bus naar Nazareth.
Busje komt zo, over anderhalf uur...
Maar mijn kleine zusje wordt 12 vandaag. Is dat al geen reden genoeg voor een geslaagde dag ?
Dag 11, 10-01-2009 - Relaxen in Nazareth
Het einde van mijn verblijf in Nazareth komt in zicht; tijd dus om de vertalingen kort te sluiten. Met mijn werk in de ene en een verse kop thee in de andere hand, klim ik op het dak tegenover de hostel. Lekker in het zonnetje, vogeltjes fluiten rondom mij en de nauwe straatjes van Nazareth komen tot leven onder mijn voeten.
's Avonds is er de grootste en helderste volle maan van het jaar. Door de ellipsvormige baan van de maan rond de aarde zit er een verschil van 50.000 kilometer tussen de punten van grootste (apogee) en kleinste (perigee) verwijdering. Vandaag staat de maan in het apogee, waardoor ze 14% groter en 30% helderder is.
Ze straalt zo hevig, dat er een volledige halo tevoorschijn komt in de lichte bewolking.
Dag 12, 11-01-2009 - De laatste beetjes in Nazareth
Wisselvallig weer is geen onbekende in Palestina. Het ene moment geniet ik van een stralende zon, 2 minuten later kun je me in gestrekte draf een pleintje zien oversteken om te schuilen voor de regen. Bijzonder moeilijk om iets te plannen, maar wat een interessante afwisseling om foto's te nemen - foto's van de hostel bij zonlicht, mensen wachtend onder een luifel tot de regen weer eens ophoudt, zonlicht dat de stenen in de Basiliek in felle kleuren schildert, doorweekte straatstenen die de wereld erboven weerspiegelen,...
Dag 13, 12-01-2009 - Jerusalem, saviour of the day
Nu is het definitief; na dagen van "ja nee, ik blijf toch nog een nachtje" vertrek ik ten slotte toch uit Nazareth. Tijd om een tweede poging te wagen voor Megiddo, door te stomen naar de ruïnes van de Romeinse hoofdplaats Caesarea en de dag te besluiten in Jeruzalem, klaar voor de journey terug naar Nablus de volgende dag. Maar om de een of andere reden moeten ze niet van mij weten in Megiddo...
De bermerkingen van de buschauffeurs in Haifa indachtig zijnde, ga ik wachten op de bus naar Afula. Ik wacht ... en wacht ... en wacht een beetje meer ... en probeer nog harder te wachten ... maar niets komt. 2 uur lang komt er geen bus voor Afula langs ! Terwijl de 355 ieder uur zou moeten rijden en ik wel degelijk aan de juiste halte sta te staan. Om mijn kansen te vergroten kijk ik op hetzelfde langgerekte moment uit voor de bus naar Jerusalem, die rechtstreeks langs Megiddo rijdt.
Nog een halfuur later ben ik het grondig moe, Megiddo zal voor een andere keer zijn - tijd om te verleggen naar Caesarea.
Opnieuw bieden zich 2 mogelijkheden aan: de rechtstreekse 823 voor Tel Aviv, of de tijdrovende omweg via het gevreesde Haifa. Beide bussen frequenteren evenwel verschillende haltes in de Paulus VI-straat te Nazareth, wat me gebiedt te kiezen. De taxichauffeurs ter plaatse verzekeren me dat de bus voor Tel Aviv elk moment kan langskomen en ik ben zo goed hen op hun woord te geloven - welke keuze heb ik ook ? tabellen met de reistijden zijn er niet. Opnieuw sta ik bijna een uur schoon te schilderen aan de bushalte, maar geen in de verste verten geen bus te bekennen. Met een zucht realiseer ik me dat er niets anders opzit dan richting Haifa te trekken, daar te veranderen van busstation en hopelijk Caesarea te bereiken.
Pas aangekomen aan de andere bushalte, zie ik bus 331 opdoemen - over enkele minuten zit ik eindelijk op een bus, ik begon al te vrezen niet meer uit Nazareth weg te raken !
Aan de zijkant van de weg trekt een halvegare evenwel een mes. Hij grijpt een omstaander, slaat zijn arm rond diens nek en doet alsof hij hem zal neersteken. De man wringt zich los, maar zijn belager weet van geen ophouden en blijft met zijn wapen zwaaien. Tot een forsgebouwde hadji, gewapend met een forsgebouwd stuk hout, de man apart neemt en hem aanmaant zijn sketch wat verderop te gaan opvoeren. Om zijn argument kracht bij te zetten, deelt hij hem een tik op de arm uit met zijn stok. Wanneer ook dat niet helpt, haalt hij met beide handen uit en laat de
knuppel met volle kracht op 's mans dij neerkomen. Even lijkt het of hij zal blijven staan, maar uiteindelijk gaat hij toch tegen de grond. In plaats van waardig aan de kant van de weg te verbijden, sleept hij zich naar het midden van de straat waar hij met grote armbewegingen zijn gram begint te spuien in zijn gsm.
Dit alles gaat mij natuurlijk maar weinig aan, ware het niet dat mijn bus al die tijd vaststaat in de file die zich begint te vormen.
Maar goed, even later zijn we dan toch op weg naar Haifa, de stad waar ik niets verloren heb. Behalve tijd, massa's tijd. Ook deze keer sleept alles veel langer aan dan redelijkerwijze zou moeten. Ditmaal word ik afgezet in het havengebied, niet ver van het grote busstation aldaar ... dat echter niet meer in gebruik is; de plaats doet me denken aan een Stalinistisch, nutteloos complex dat niet langer bevolkt wordt door gesubsidieerde winkeltjes en reizigers zonder doel, elke dag verder aftakelend tot het in de nabije toekomst doodleuk in elkaar zakt.
Anderhalve kilometer naar het zuiden bevindt zich het nieuwe Hof HaCarmel-busstation, vanwaar een bus me richting Tel Aviv kan brengen ... in een dik halfuur. Even rekenen leert me dat er dan nog slechts 2 uur bezoektijd voor Caesarea zullen overschieten, schandelijk weinig om de site recht te doen. De bus naar Jeruzalem staat evenwel klaar om te vertrekken - een verleidelijk aanbod dat ik zonder al te veel aarzelen aanneem. Ook Caesarea zal voor een andere keer zijn...
Dag 14, 13-01-2009 - Back to Nablus
Gisteren David (Amerikaan, conflict-ontloper en bijna-vrijwilliger bij Project Hope) en Marcus teruggevonden in Jeruzalem, samen met een samengesteld reisgenootschap uit Nieuw-Zeeland - hebben ze daar onlangs geen 3 films over gemaakt ? - dat eerder de hostel in Nazareth bevolkte. Iets gaan drinken in een Armeens etablissement en daarna vol afschuw gekeken naar de beelden van brandende witte fosfor, uitgestrooid over het dichtbevolkte Gaza-city. Er lijken werkelijk geen grenzen te zijn aan de Israëlische wreedheden en schendingen van het internationaal recht in deze oorlog.
Deze ochtend een bezoek gebracht aan de Tempelberg, waar zich de al-Aqsa-moskee (u wellicht bekend van de gelijknamige gewapende arm van Fatah, de regeringspartij in de Westbank) en de Rotskoepel bevinden.
Daarna de bus naar Ramallah en tenslotte Nablus genomen. Na 2 weken is het fijn weer 'thuis' te zijn !
zaterdag 10 januari 2009
Where is Matt (Dag 5 - 8)
Dag 5, 04-01-2009 - Kerken kijken in Nazareth
De warme ontvangst in de hostel gisteren heeft me doen besluiten hier enkele dagen te blijven - waar krijg je vandaag de dag nog dampende cake voorgeschoteld, kun je 's avonds gewoon mee aanschuiven en wordt er 's nachts nog een verse appeltaart geserveerd ? Domper van formaat op de feestvreugde evenwel: bij een routineuze email-check komt aan het licht dat het IDF na dagen van zware beschietingen de Gaza-strook is binnengevallen. Onnodig te zeggen dat het gesprek van "waar ben jij zoal geweest de laatste weken" naar "wat is jouw visie op deze nieuwe escalatie" verschoof.
In een dorpje even ten zuiden van het meer van Galilea kwam lang geleden een engel naar beneden. Niet goed wetend wat gedaan op een shabbath-ochtend, stapte hij de eerste de beste grot binnen en verkondigde er aan de met verstomming geslagen bewoonster dat de pil niet feilloos is. De buurman kreeg te horen dat ze maar beter konden trouwen, omdat niemand zou geloven dat het niet zijn koter was.
Vandaag de dag staat de moderne Basiliek van de Verkondiging boven de grot van Maria, en in de crypte van Sint-Jozef vind je het huisje van de timmerman. Zo zegt men.
Bovenop de berg staat de Salesianenkerk van Jezus de Puber, vanwaar je een breed zicht over Nazareth en de achterliggende vallei voorgeschoteld krijgt.
Ongeveer halfweg heb je de Mensa Christi-kerk, gebouwd boven een platte rots waarop Christus gedineerd zou hebben met de leerlingen na zijn verrijzenis.
In de souq kun je de Kerk van de Synagoge bezoeken, waar Jezus ging bidden en preken in de jaren voor hij zijn eigen godsdienst begon.
Aan de andere kant van Nazareth bevindt zich dan nog de kerk met Maria's waterput. Volgens de orthodoxe traditie was het daar dat Gabriël de verkondiging deed terwijl Maria water ging halen.
Kerken genoeg dus hier, elk met haar eigen verhaaltje, al naargelang wat je wenst te geloven.
Dag 6, 05-01-2009 - Met de fiets langs het Meer van Galilea
De omgeving van het Meer van Galilea is een ware schatkamer voor de Bijbel-spotter, maar de verbinding tussen de verschillende plaatsen is niet altijd goed georganiseerd - Israël is werkelijk een land dat je met de eigen wagen zou moeten verkennen. Deze student/vrijwilliger beschikt evenwel niet over de middelen om in zijn eentje een auto te huren en moet dus noodgedwongen terugvallen op de mountainbike.
Na iedereen in de hostel van omelet met honderden groentjes te hebben voorzien, neem ik de bus naar Tiberias, samen met Sara (een Zweedse die ik in Akko heb leren kennen en die me achterna gereisd is naar Nazareth). Eerste stop is Tabgha, waar de Wonderbaarlijke Vermenigvuldiging van de Broden en de Vissen plaatsvond. Een van de kerken aldaar heeft een prachtige mozaïekvloer uit de Byzantijnse tijd, een andere biedt een prachtig zicht op het Meer van Galilea.
Even landinwaarts bevind zich de Berg, bekend van de Bergrede en de Zaligverklaringen - je zou hem dus de Berg van de Zaligverklaringen kunnen noemen. Meer een molshoop, maar veel verschil maakt dat niet op de fiets, het duurt alleen minder lang.
Er stond meer Meer op het programma, maar - hoe aangenaam het weer hier ook is - om 16 uur wordt het onverbiddelijk donker. De zon duikt achter de heuvels en op enkele minuten tijd zakt de temperatuur gevoelig. Mijn fiets is niet uitgerust met materiaal voor eigen lichtproductie; er is met andere woorden geen andere optie dan terug naar Tiberias te racen om de fiets in te leveren.
Dag 7, 06-01-2009 - Met de auto rond het Meer van Galilea
Er zijn zo van die momenten dat je wenst in de toekomst te kunnen kijken. Gisteravond was er zo eentje. Kom ik net terug van Tiberias, blijken er 2 mensen te zijn toegekomen die een auto willen huren om het Meer van Galilea te verkennen... We gaan rond de tafel zitten en bereiken een consensus rond een lijstje bestemmingen.
Mount Tabor: de plaats waar de apostelen Jezus zagen praten met Mozes en Elia, waarop God Hem 'Mijn Zoon' noemt. Een groep Nigeriaanse pelgrims demonstreert hoe onder het christelijk geloof in Afrika vaak nog 'heidense' elementen schuilen. Schitterend uitzicht over de omgeving, met onder meer een aantal mooie voorbeelden van cirkel-irrigatie.
Tiberias: niet veel te zien in deze stad aan het water, maar het ligt op de weg naar interessanter oorden in het noorden en er is een geweldige bakkerij om wat proviand in te slaan.
Tabgha: onze chauffeur heeft het nog niet gezien en uiteindelijk valt er altijd iets nieuws te zien, ook als je er al geweest bent. Terwijl hij de mozaïeken in de Vermenigvuldigingskerk gaat bewonderen, laat ik me in de voorhof verleiden door een groepje speels zwaluwen. Het weer past in ieder geval bij de lente.
Capernaum: van de vele mirakelen die Jezus hier verrichtte is natuurlijk niet veel te zien, maar de ruïnes van het huis van Simon Petrus liggen er nog altijd. Erboven zweeft een vliegende schotel in zwarte steen ... of is het een kerk ?
Korazim: gelegen op een plateau van basaltsteen, vind je er enkel zwarte gebouwen - een beetje vergelijkbaar met Brussel, of de Kölner Dom.
Nimrod: de ruïnes van een kruisvaardersfort, hoog op een heuvel in de Golan-hoogte. Wanneer we er aankomen is het helaas reeds gesloten - de slagboom gaat een uur voor sluitingstijd naar beneden, waarna reeds aanwezige bezoekers nog een uur hebben om hun aankopen af te ronden en zich naar de kassa te begeven ... ah nee, wacht, dat is iets anders. Soit, wij staan dus voor een gesloten slagboom, met eenrichtingsspikes in de uitgang.
Maar we blijven niet bij de pakken zitten: ik heb een plan... Niemand in de buurt en een brede houten plank aan de achterkant van het loket - dat moet lukken. Plank over de spikes, even mikken met de banden en we zijn binnen. Snel onze sporen uitwissen en dan verder naar boven, waar de verbouwereerde opzichter toch enkele minuten nodig heeft om ons achterna te racen en wild te gebaren dat we terug moeten. "Closed ! Closed !" ... En alsof het hem plots te binnen schiet: "How you get up here ?" We sturen hem vriendelijk weer de nevelen van de verwarring in met een compleet onlogische uitleg over "al binnen zijn en op de weg naar beneden ons bedenken en toch weer naar boven gaan". Een klein kind kan zien dat we als zijn gelijken staan te genieten van het uitzicht, maar onze bewaker heeft uiteindelijk toch niet de tegenwoordigheid van geest om onze tickets te vragen.
Van boven blijven is helaas geen sprake - laat staan even snel het kasteel te bezoeken (waarom zouden we hem dat in feite vragen als we het al gezien hebben ?) - en we krijgen een escorte mee naar beneden om er zeker van te zijn dat we ons niet opnieuw 'bedenken'.
Majdal Shams: uitkijkend over de UN Disengagement Zone tussen Israël en Syrië, vormt dit stadje een mooi - triest - voorbeeld van familiescheiding, het hoofdthema in de film 'The Syrian Bride' uit 2004. Elke vrijdag wordt het gesproken dagblad vanuit een doodlopend steegje naar de andere kant gesmeten met een megafoon. Het is de enige vorm van contact met de familie en vrienden aan de Syrische zijde van de grens sinds de Israëlische bezetting van de Golan-hoogten in 1967...
Safed: Sfat, Zefat, Tsfat, Zfat,... probeer maar eens wijs te raken uit alle mogelijke transliteraties voor deze stad. Het maakt deel uit van de schimmige sfeer die waart in deze heuvelstad, de hoofdstad van het Joodse mysticisme. Doet geen belletje rinkelen ? Kab-ba-lah. En nu ? Stickers met rabbi Nachmann's remedie tegen nocturnal emissions - voorwaar een volwaardig gespreksonderwerp bij onze terugkeer in Nazareth, een winkeltje waar je kankerstokjes per stuk kunt kopen - "voor wie wil stoppen met roken", aparte wijken voor de verschillende soorten Joden,... een bizarre stad.
Dag 8, 07-01-2009 - Relaxen in Nazareth
De boog kan niet altijd gespannen staan, vandaag is het even tijd om te ontspannen in Nazareth: een beetje rondwandelen, het dak van een klooster beklimmen voor een beter uitzicht, een koffietje met lokale pannenkoekjes nuttigen en 's avonds een enorme hoeveelheid verse groenten verwerken voor een onvervalste familie-maaltijd in de hostel.
Tussendoor stukjes van de hostel-website en een tour door Nazareth uit het Engels naar het Frans vertalen - een werkje dat me in staat zal stellen 5 nachten gratis te overnachten in de Fauzi Azar; en het is nog een goeie oefening ook, dus mij hoor je niet klagen.
De warme ontvangst in de hostel gisteren heeft me doen besluiten hier enkele dagen te blijven - waar krijg je vandaag de dag nog dampende cake voorgeschoteld, kun je 's avonds gewoon mee aanschuiven en wordt er 's nachts nog een verse appeltaart geserveerd ? Domper van formaat op de feestvreugde evenwel: bij een routineuze email-check komt aan het licht dat het IDF na dagen van zware beschietingen de Gaza-strook is binnengevallen. Onnodig te zeggen dat het gesprek van "waar ben jij zoal geweest de laatste weken" naar "wat is jouw visie op deze nieuwe escalatie" verschoof.
In een dorpje even ten zuiden van het meer van Galilea kwam lang geleden een engel naar beneden. Niet goed wetend wat gedaan op een shabbath-ochtend, stapte hij de eerste de beste grot binnen en verkondigde er aan de met verstomming geslagen bewoonster dat de pil niet feilloos is. De buurman kreeg te horen dat ze maar beter konden trouwen, omdat niemand zou geloven dat het niet zijn koter was.
Vandaag de dag staat de moderne Basiliek van de Verkondiging boven de grot van Maria, en in de crypte van Sint-Jozef vind je het huisje van de timmerman. Zo zegt men.
Bovenop de berg staat de Salesianenkerk van Jezus de Puber, vanwaar je een breed zicht over Nazareth en de achterliggende vallei voorgeschoteld krijgt.
Ongeveer halfweg heb je de Mensa Christi-kerk, gebouwd boven een platte rots waarop Christus gedineerd zou hebben met de leerlingen na zijn verrijzenis.
In de souq kun je de Kerk van de Synagoge bezoeken, waar Jezus ging bidden en preken in de jaren voor hij zijn eigen godsdienst begon.
Aan de andere kant van Nazareth bevindt zich dan nog de kerk met Maria's waterput. Volgens de orthodoxe traditie was het daar dat Gabriël de verkondiging deed terwijl Maria water ging halen.
Kerken genoeg dus hier, elk met haar eigen verhaaltje, al naargelang wat je wenst te geloven.
Dag 6, 05-01-2009 - Met de fiets langs het Meer van Galilea
De omgeving van het Meer van Galilea is een ware schatkamer voor de Bijbel-spotter, maar de verbinding tussen de verschillende plaatsen is niet altijd goed georganiseerd - Israël is werkelijk een land dat je met de eigen wagen zou moeten verkennen. Deze student/vrijwilliger beschikt evenwel niet over de middelen om in zijn eentje een auto te huren en moet dus noodgedwongen terugvallen op de mountainbike.
Na iedereen in de hostel van omelet met honderden groentjes te hebben voorzien, neem ik de bus naar Tiberias, samen met Sara (een Zweedse die ik in Akko heb leren kennen en die me achterna gereisd is naar Nazareth). Eerste stop is Tabgha, waar de Wonderbaarlijke Vermenigvuldiging van de Broden en de Vissen plaatsvond. Een van de kerken aldaar heeft een prachtige mozaïekvloer uit de Byzantijnse tijd, een andere biedt een prachtig zicht op het Meer van Galilea.
Even landinwaarts bevind zich de Berg, bekend van de Bergrede en de Zaligverklaringen - je zou hem dus de Berg van de Zaligverklaringen kunnen noemen. Meer een molshoop, maar veel verschil maakt dat niet op de fiets, het duurt alleen minder lang.
Er stond meer Meer op het programma, maar - hoe aangenaam het weer hier ook is - om 16 uur wordt het onverbiddelijk donker. De zon duikt achter de heuvels en op enkele minuten tijd zakt de temperatuur gevoelig. Mijn fiets is niet uitgerust met materiaal voor eigen lichtproductie; er is met andere woorden geen andere optie dan terug naar Tiberias te racen om de fiets in te leveren.
Dag 7, 06-01-2009 - Met de auto rond het Meer van Galilea
Er zijn zo van die momenten dat je wenst in de toekomst te kunnen kijken. Gisteravond was er zo eentje. Kom ik net terug van Tiberias, blijken er 2 mensen te zijn toegekomen die een auto willen huren om het Meer van Galilea te verkennen... We gaan rond de tafel zitten en bereiken een consensus rond een lijstje bestemmingen.
Mount Tabor: de plaats waar de apostelen Jezus zagen praten met Mozes en Elia, waarop God Hem 'Mijn Zoon' noemt. Een groep Nigeriaanse pelgrims demonstreert hoe onder het christelijk geloof in Afrika vaak nog 'heidense' elementen schuilen. Schitterend uitzicht over de omgeving, met onder meer een aantal mooie voorbeelden van cirkel-irrigatie.
Tiberias: niet veel te zien in deze stad aan het water, maar het ligt op de weg naar interessanter oorden in het noorden en er is een geweldige bakkerij om wat proviand in te slaan.
Tabgha: onze chauffeur heeft het nog niet gezien en uiteindelijk valt er altijd iets nieuws te zien, ook als je er al geweest bent. Terwijl hij de mozaïeken in de Vermenigvuldigingskerk gaat bewonderen, laat ik me in de voorhof verleiden door een groepje speels zwaluwen. Het weer past in ieder geval bij de lente.
Capernaum: van de vele mirakelen die Jezus hier verrichtte is natuurlijk niet veel te zien, maar de ruïnes van het huis van Simon Petrus liggen er nog altijd. Erboven zweeft een vliegende schotel in zwarte steen ... of is het een kerk ?
Korazim: gelegen op een plateau van basaltsteen, vind je er enkel zwarte gebouwen - een beetje vergelijkbaar met Brussel, of de Kölner Dom.
Nimrod: de ruïnes van een kruisvaardersfort, hoog op een heuvel in de Golan-hoogte. Wanneer we er aankomen is het helaas reeds gesloten - de slagboom gaat een uur voor sluitingstijd naar beneden, waarna reeds aanwezige bezoekers nog een uur hebben om hun aankopen af te ronden en zich naar de kassa te begeven ... ah nee, wacht, dat is iets anders. Soit, wij staan dus voor een gesloten slagboom, met eenrichtingsspikes in de uitgang.
Maar we blijven niet bij de pakken zitten: ik heb een plan... Niemand in de buurt en een brede houten plank aan de achterkant van het loket - dat moet lukken. Plank over de spikes, even mikken met de banden en we zijn binnen. Snel onze sporen uitwissen en dan verder naar boven, waar de verbouwereerde opzichter toch enkele minuten nodig heeft om ons achterna te racen en wild te gebaren dat we terug moeten. "Closed ! Closed !" ... En alsof het hem plots te binnen schiet: "How you get up here ?" We sturen hem vriendelijk weer de nevelen van de verwarring in met een compleet onlogische uitleg over "al binnen zijn en op de weg naar beneden ons bedenken en toch weer naar boven gaan". Een klein kind kan zien dat we als zijn gelijken staan te genieten van het uitzicht, maar onze bewaker heeft uiteindelijk toch niet de tegenwoordigheid van geest om onze tickets te vragen.
Van boven blijven is helaas geen sprake - laat staan even snel het kasteel te bezoeken (waarom zouden we hem dat in feite vragen als we het al gezien hebben ?) - en we krijgen een escorte mee naar beneden om er zeker van te zijn dat we ons niet opnieuw 'bedenken'.
Majdal Shams: uitkijkend over de UN Disengagement Zone tussen Israël en Syrië, vormt dit stadje een mooi - triest - voorbeeld van familiescheiding, het hoofdthema in de film 'The Syrian Bride' uit 2004. Elke vrijdag wordt het gesproken dagblad vanuit een doodlopend steegje naar de andere kant gesmeten met een megafoon. Het is de enige vorm van contact met de familie en vrienden aan de Syrische zijde van de grens sinds de Israëlische bezetting van de Golan-hoogten in 1967...
Safed: Sfat, Zefat, Tsfat, Zfat,... probeer maar eens wijs te raken uit alle mogelijke transliteraties voor deze stad. Het maakt deel uit van de schimmige sfeer die waart in deze heuvelstad, de hoofdstad van het Joodse mysticisme. Doet geen belletje rinkelen ? Kab-ba-lah. En nu ? Stickers met rabbi Nachmann's remedie tegen nocturnal emissions - voorwaar een volwaardig gespreksonderwerp bij onze terugkeer in Nazareth, een winkeltje waar je kankerstokjes per stuk kunt kopen - "voor wie wil stoppen met roken", aparte wijken voor de verschillende soorten Joden,... een bizarre stad.
Dag 8, 07-01-2009 - Relaxen in Nazareth
De boog kan niet altijd gespannen staan, vandaag is het even tijd om te ontspannen in Nazareth: een beetje rondwandelen, het dak van een klooster beklimmen voor een beter uitzicht, een koffietje met lokale pannenkoekjes nuttigen en 's avonds een enorme hoeveelheid verse groenten verwerken voor een onvervalste familie-maaltijd in de hostel.
Tussendoor stukjes van de hostel-website en een tour door Nazareth uit het Engels naar het Frans vertalen - een werkje dat me in staat zal stellen 5 nachten gratis te overnachten in de Fauzi Azar; en het is nog een goeie oefening ook, dus mij hoor je niet klagen.
donderdag 8 januari 2009
Where is Matt (Dag 1 - 4)
Dag 1, 31-12-2008 - Onderweg
Mijn studentjes in Nablus zijn vorige week aan hun semester-examens begonnen: 2 weken hard zwoegen op lege bladen in een poging ze te vullen met liefst zinvolle antwoorden, waarna een tiental dagen welverdiende vakantie volgt. Voor mij betekent dit een zee van rust en tijd, waarin ik lekker kan doen waar ik zin in heb: reizen, ontdekken en op beeld vastleggen.
De eerste bestemming is Akko of Acre, een oude kruisvaardersstad in het noorden van Israel. Ongeveer 70 kilometer van Nablus, neemt de reis het grootste deel van de dag in beslag, met opnieuw een zestal bussen en serveez om ter plaatse te raken. Ergens onderweg ontmoet ik een IDF-soldaat-in-opleiding, slechts 8 maanden in Israel en afkomstig uit Brussel. Jammer genoeg is mijn aansluiting voor een keer redelijk snel en kan ik hem niet om zijn visie op de beschietingen in Gaza vragen...
Dag 2, 01-01-2009 - De zeegrotten van Rosh HaNikra
Oudejaarsavond was geen groot succes dit jaar. Moslims vieren geen nieuwjaar vandaag. Joden vieren geen nieuwjaar vandaag. Palestijnse christenen zijn voor het merendeel orthodox en vieren dus geen nieuwjaar vandaag. Andere reizigers vieren wel nieuwjaar, maar niet in Akko - de hostel lag er akelig desolaat bij.
Maar laat ons niet te lang bij het voorbije jaar stilstaan, hoe interessant en aangenaam het ook geweest is. Even samenvatten misschien. Naar het voorbeeld van mijn neefje sicyon, was 2008 het jaar van...
- het herontdekken van sport, met wekelijkse en later halfwekelijkse zwem- en basketmomenten
- het ontdekken van manieren van reizen: met de minibus naar Roemenie of per trein naar de grens met Azie
- het verstevigen van familiebanden, gekristalliseerd in een steeds langere gastenlijst voor de Neven- en Nichtenfeesten
- een heerlijke tijd in de Parkstraat van Leuven
- de eerste kennismaking met juridische productiviteit
- de stap naar digitale reflex-fotografie
- vele nieuwe vrienden, voor wie ik dankbaar ben !
De laatste ademtocht van 2008 bracht ons evenwel ook alweer een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten. Onmogelijk nog te zeggen hoevele malen de grond er al is uiteengereten door de inslagen van raketten, tankgranaten, bommen en mortieren.
Omdat de vrees bestaat - en eerlijk gezegd, al bij al niet ongegrond - dat ook Hezbollah zich opnieuw in de strijd zal mengen, begeef ik me allereerst naar de zeegrotten van Rosh HaNikra, smack op de grens met Libanon. Is het nog nodig te kankeren over het feit dat 2 bussen ongeveer 2 uur over de 14 kilometer hebben gedaan ?
Maar de uniciteit van de rotsen bij Rosh HaNikra is de doorzitwonden meer dan waard. Een tunnel leidt langs de verschillende scheuren waarlangs het zilte zeewater de in-zee-uitstekende rotspunt binnenstroomt. Er staat een licht onrustige zee vandaag, wat enkel bijdraagt tot een nog intensere ervaring - de rotsen rondom mij trillen bij momenten door het watergeweld !
Terug in Akko - met dank aan 2 Sloveense toeristen die me een lift hebben gegeven - brengen we een bezoekje aan de Tempelierstunnel, een ondergrondse gang in het havengebied van het oude stadscentrum, per ongeluk ontdekt toen een oud vrouwtje klaagde over een verstopte afvoer.
Dag 3, 02-01-2009 - Akko, kruisvaardersstad aan de zee
Na 2 overnachtingen in Akko wordt het stilaan tijd de stad wat grondiger te verkennen. Een combi-ticket Akko-Rosh HaNikra heeft gisteren al zijn nut bewezen voor de kabelbaan aan de zeegrotten en de Tempelierstunnel; vandaag staan de andere hoogtepunten op het programma: de Kruisvaarderscitadel, het Turkse badhuis en de al-Jazaar moskee.
Beginnen doe ik in de citadel, slechts recentelijk opgegraven na eeuwen onder de gebouwen uit de Turkse periode te hebben gelegen. Bij de val van Akko in 1291 werd de stad namelijk vernietigd door de Egyptische Mamelukken, om de terugkeer van de Kruisridders te bemoeilijken. Eeuwen later, bij de heropbouw door de Turken in de 18de eeuw, was het eenvoudiger gewoon bovenop de ruines te bouwen. In een van de hallen ontdek ik een deur naar de buitenwereld, afgesloten met een hangslot, maar niettemin gemakkelijk te openen. Met het oog op een eventueel avondlijk bezoek aan de citadel ontsluit ik de deur en keer langs een andere weg terug - onderweg gratis binnenwippend in het minimal approach Museum voor de Ondergrondse Gevangenen, gewijd aan onder meer Jabotinsky, een leider van het Joodse verzet tegen de Britten.
Volgende stop is het badhuis, waar de zoon van de laatste badmeester ons opwacht voor een rondleiding. Samen met zijn 5 directe voorvaderen - allen badmeesters van vader op zoon - vertelt hij ons het verhaal van de stad en de hamam in het bijzonder. Speciale aandacht gaat uit naar Pasha al-Jazaar, de locale heerser die Akko heropbouwde en de opmars van Napoleon in het Heilige Land wist te stuiten. Het geheel wordt ons gebracht in een verzorgde multimedia-show, met de u welbekende looptelefoons in een taal naar keuze.
Na het bad is het tijd voor het vrijdaggebed in de moskee. Op een bord voorin kun je er mee aftellen naar het volgende gebedsmoment, waarop de muezzin de gelovigen naar binnen roept. Terwijl er binnen volop ge-Allahu akbar-d wordt, loopt op het binnenplein de dorpsidioot luidop zijn eigen gebedsdienst te houden. Wanneer hij zijn Allahu akbar kracht begint bij te zetten door met een steen op de grond te slaan, vindt de poortwachter dat het welletjes is geweest en mag hij buiten gaan verder doen. Ik volg hem naar buiten om Nelleke, een vrijwilligster uit Nederland te gaan opwachten in de hostel.
Dag 4, 03-01-2009 - Baha'i-tuinen in Akko
Gisteren de avond doorgebracht met Walied, uitbater van de hostel in Akko - ik help hem wat met het beantwoorden van zijn Engelse e-mails (meestendeels reservaties) en geniet in ruil al 3 dagen van gratis internet. Enkele andere gasten kwamen ons vervoegen en na even over- en afwegen besloten we vandaag een kijkje te gaan nemen in de tuinen van de Baha'i, even buiten het oude centrum van Akko.
Het Baha'i-geloof, met zijn 150 lentes de jongste monotheistische godsdienst, is een afsplitsing van de islam die alle profeten en dus 1-Gods-diensten erkent en de nadruk legt op de eigen beleving en de spirituele eenheid van de mensheid. De voorbode ervan, bekend onder de welluidende naam Bab (deur, of Poort) werd in 1850 terechtgesteld in het toenmalige Perzie. Een van zijn volgelingen (Baha'u'llah) wierp zichzelf op als de door de Bab aangekondigde Messias en schreef de beginselen van het geloof neer in een tweetal heilige boeken. Zijn zoon (Abdu'l-Baha) en kleinzoon (Shoghi Effendi) uiteindelijk, zetten de structuur van de religie op poten.
Het beroep van de Bab moet tuinier geweest zijn, want zowel in Haifa (waar hij begraven is op aanwijzing van Baha'u'llah) als in Akko (waar laatstgenoemde overleden en begraven is) hebben de Baha'i perfect onderhouden tuinen aangelegd. Aangenaam om even in rond te wandelen, maar wat is het nut ervan als je niet eens een frisbee'tje mag opwerpen ?
Terug in het oude centrum van Akko pik ik mijn bagage op en begeef ik me via Haifa naar Nazareth. Na lang zoeken en proberen vind ik daar uiteindelijk toch nog een plaatsje om te slapen. En gelukkig dat alle gelegenheden daarvoor geen bed vrij hadden, want de Fauzi Azar Inn is werkelijk een klasse apart ! Verzorgd sanitair, een degelijk uitgeruste keuken, aangename gemeenschappelijke ruimtes en gesitueerd in een schitterend gerenoveerde Arabische familieresidentie. Hier kan ik wel enkele nachtjes blijven...
Mijn studentjes in Nablus zijn vorige week aan hun semester-examens begonnen: 2 weken hard zwoegen op lege bladen in een poging ze te vullen met liefst zinvolle antwoorden, waarna een tiental dagen welverdiende vakantie volgt. Voor mij betekent dit een zee van rust en tijd, waarin ik lekker kan doen waar ik zin in heb: reizen, ontdekken en op beeld vastleggen.
De eerste bestemming is Akko of Acre, een oude kruisvaardersstad in het noorden van Israel. Ongeveer 70 kilometer van Nablus, neemt de reis het grootste deel van de dag in beslag, met opnieuw een zestal bussen en serveez om ter plaatse te raken. Ergens onderweg ontmoet ik een IDF-soldaat-in-opleiding, slechts 8 maanden in Israel en afkomstig uit Brussel. Jammer genoeg is mijn aansluiting voor een keer redelijk snel en kan ik hem niet om zijn visie op de beschietingen in Gaza vragen...
Dag 2, 01-01-2009 - De zeegrotten van Rosh HaNikra
Oudejaarsavond was geen groot succes dit jaar. Moslims vieren geen nieuwjaar vandaag. Joden vieren geen nieuwjaar vandaag. Palestijnse christenen zijn voor het merendeel orthodox en vieren dus geen nieuwjaar vandaag. Andere reizigers vieren wel nieuwjaar, maar niet in Akko - de hostel lag er akelig desolaat bij.
Maar laat ons niet te lang bij het voorbije jaar stilstaan, hoe interessant en aangenaam het ook geweest is. Even samenvatten misschien. Naar het voorbeeld van mijn neefje sicyon, was 2008 het jaar van...
- het herontdekken van sport, met wekelijkse en later halfwekelijkse zwem- en basketmomenten
- het ontdekken van manieren van reizen: met de minibus naar Roemenie of per trein naar de grens met Azie
- het verstevigen van familiebanden, gekristalliseerd in een steeds langere gastenlijst voor de Neven- en Nichtenfeesten
- een heerlijke tijd in de Parkstraat van Leuven
- de eerste kennismaking met juridische productiviteit
- de stap naar digitale reflex-fotografie
- vele nieuwe vrienden, voor wie ik dankbaar ben !
De laatste ademtocht van 2008 bracht ons evenwel ook alweer een nieuwe oorlog in het Midden-Oosten. Onmogelijk nog te zeggen hoevele malen de grond er al is uiteengereten door de inslagen van raketten, tankgranaten, bommen en mortieren.
Omdat de vrees bestaat - en eerlijk gezegd, al bij al niet ongegrond - dat ook Hezbollah zich opnieuw in de strijd zal mengen, begeef ik me allereerst naar de zeegrotten van Rosh HaNikra, smack op de grens met Libanon. Is het nog nodig te kankeren over het feit dat 2 bussen ongeveer 2 uur over de 14 kilometer hebben gedaan ?
Maar de uniciteit van de rotsen bij Rosh HaNikra is de doorzitwonden meer dan waard. Een tunnel leidt langs de verschillende scheuren waarlangs het zilte zeewater de in-zee-uitstekende rotspunt binnenstroomt. Er staat een licht onrustige zee vandaag, wat enkel bijdraagt tot een nog intensere ervaring - de rotsen rondom mij trillen bij momenten door het watergeweld !
Terug in Akko - met dank aan 2 Sloveense toeristen die me een lift hebben gegeven - brengen we een bezoekje aan de Tempelierstunnel, een ondergrondse gang in het havengebied van het oude stadscentrum, per ongeluk ontdekt toen een oud vrouwtje klaagde over een verstopte afvoer.
Dag 3, 02-01-2009 - Akko, kruisvaardersstad aan de zee
Na 2 overnachtingen in Akko wordt het stilaan tijd de stad wat grondiger te verkennen. Een combi-ticket Akko-Rosh HaNikra heeft gisteren al zijn nut bewezen voor de kabelbaan aan de zeegrotten en de Tempelierstunnel; vandaag staan de andere hoogtepunten op het programma: de Kruisvaarderscitadel, het Turkse badhuis en de al-Jazaar moskee.
Beginnen doe ik in de citadel, slechts recentelijk opgegraven na eeuwen onder de gebouwen uit de Turkse periode te hebben gelegen. Bij de val van Akko in 1291 werd de stad namelijk vernietigd door de Egyptische Mamelukken, om de terugkeer van de Kruisridders te bemoeilijken. Eeuwen later, bij de heropbouw door de Turken in de 18de eeuw, was het eenvoudiger gewoon bovenop de ruines te bouwen. In een van de hallen ontdek ik een deur naar de buitenwereld, afgesloten met een hangslot, maar niettemin gemakkelijk te openen. Met het oog op een eventueel avondlijk bezoek aan de citadel ontsluit ik de deur en keer langs een andere weg terug - onderweg gratis binnenwippend in het minimal approach Museum voor de Ondergrondse Gevangenen, gewijd aan onder meer Jabotinsky, een leider van het Joodse verzet tegen de Britten.
Volgende stop is het badhuis, waar de zoon van de laatste badmeester ons opwacht voor een rondleiding. Samen met zijn 5 directe voorvaderen - allen badmeesters van vader op zoon - vertelt hij ons het verhaal van de stad en de hamam in het bijzonder. Speciale aandacht gaat uit naar Pasha al-Jazaar, de locale heerser die Akko heropbouwde en de opmars van Napoleon in het Heilige Land wist te stuiten. Het geheel wordt ons gebracht in een verzorgde multimedia-show, met de u welbekende looptelefoons in een taal naar keuze.
Na het bad is het tijd voor het vrijdaggebed in de moskee. Op een bord voorin kun je er mee aftellen naar het volgende gebedsmoment, waarop de muezzin de gelovigen naar binnen roept. Terwijl er binnen volop ge-Allahu akbar-d wordt, loopt op het binnenplein de dorpsidioot luidop zijn eigen gebedsdienst te houden. Wanneer hij zijn Allahu akbar kracht begint bij te zetten door met een steen op de grond te slaan, vindt de poortwachter dat het welletjes is geweest en mag hij buiten gaan verder doen. Ik volg hem naar buiten om Nelleke, een vrijwilligster uit Nederland te gaan opwachten in de hostel.
Dag 4, 03-01-2009 - Baha'i-tuinen in Akko
Gisteren de avond doorgebracht met Walied, uitbater van de hostel in Akko - ik help hem wat met het beantwoorden van zijn Engelse e-mails (meestendeels reservaties) en geniet in ruil al 3 dagen van gratis internet. Enkele andere gasten kwamen ons vervoegen en na even over- en afwegen besloten we vandaag een kijkje te gaan nemen in de tuinen van de Baha'i, even buiten het oude centrum van Akko.
Het Baha'i-geloof, met zijn 150 lentes de jongste monotheistische godsdienst, is een afsplitsing van de islam die alle profeten en dus 1-Gods-diensten erkent en de nadruk legt op de eigen beleving en de spirituele eenheid van de mensheid. De voorbode ervan, bekend onder de welluidende naam Bab (deur, of Poort) werd in 1850 terechtgesteld in het toenmalige Perzie. Een van zijn volgelingen (Baha'u'llah) wierp zichzelf op als de door de Bab aangekondigde Messias en schreef de beginselen van het geloof neer in een tweetal heilige boeken. Zijn zoon (Abdu'l-Baha) en kleinzoon (Shoghi Effendi) uiteindelijk, zetten de structuur van de religie op poten.
Het beroep van de Bab moet tuinier geweest zijn, want zowel in Haifa (waar hij begraven is op aanwijzing van Baha'u'llah) als in Akko (waar laatstgenoemde overleden en begraven is) hebben de Baha'i perfect onderhouden tuinen aangelegd. Aangenaam om even in rond te wandelen, maar wat is het nut ervan als je niet eens een frisbee'tje mag opwerpen ?
Terug in het oude centrum van Akko pik ik mijn bagage op en begeef ik me via Haifa naar Nazareth. Na lang zoeken en proberen vind ik daar uiteindelijk toch nog een plaatsje om te slapen. En gelukkig dat alle gelegenheden daarvoor geen bed vrij hadden, want de Fauzi Azar Inn is werkelijk een klasse apart ! Verzorgd sanitair, een degelijk uitgeruste keuken, aangename gemeenschappelijke ruimtes en gesitueerd in een schitterend gerenoveerde Arabische familieresidentie. Hier kan ik wel enkele nachtjes blijven...
Abonneren op:
Reacties (Atom)
