Where is Matt (Dag 9 - 14)

Dag 9, 08-01-2009 - Hiking on the Jesus Trail

De 6 Amerikaanse vrijwilligers in de Fauzi Azar gidsen ook geleide wandelingen op een route met de welluidende naam "Jesus Trail". Dit 4-daags traject doet een heleboel Bijbelse plaatsen aan, zoals daar zijn Nazareth, Cana (waar je je kunt bedrinken op water), Tabgha, Capernaum, de Berg van de Rede en een klif vanwaar de inwoners van Nazareth Onze Lieve Heer wilden gooien nadat hij hen had meegedeeld dat zij hem niet zouden aanvaarden (Lucas 4:16-30). Maar ook andere interessante oorden worden aangedaan, bijvoorbeeld de Horens van Hittin, alwaar het voltallige kruisvaardersleger in de pan ging liggen zodat Salah-ad-din het fijn kon hakken.

Vandaag lijkt me een geschikte dag om een stukje van die wandeling af te leggen, en in alle vroegte gaan we op pad. We (Laura en Matthew - 2 van de vrijwilligers - en uw dienaar) vorderen blijkbaar sneller dan voorzien, want na nog geen 2 uur bevinden we ons al aan de voet van Hittin's Hoorns. Fijn, zo denkt de fotograaf in mij, meer tijd voor foto's.
Eenmaal weer beneden krijgen we een unieke blik op de binnenkant van de uitgedoofde vulkaan voorgeschoteld, met bordjes die de samenstelling en het ontstaan van de verschillende geologische lagen uit de doeken doen. Op weg naar de Kliffen van Arbel komen we langs een sinaasappelboomgaard, wat ons prompt doet besluiten te stoppen om te lunchen: platte broden, hummus, tomaatjes en uiteraard een flinke greep uit het gebladerte boven ons.
Een stevige klim later bevinden we ons op het hoogste punt van de dag, boven de scherpe afgrond van de Arbel-berg, met een schitterend uitzicht over de Jezreel-vallei en het Meer van Galilea. Het hoogste punt, ok - maar nog niet het hoogtepunt. Net wanneer je denkt alles te hebben gehad, leidt het pad naar beneden ons langs oude rotswoningen, door de kruisvaarders versterkt tot een rotsfort dat de vallei en de wegen naar boven controleert. De zon zakt langzaam achter de bergen in het westen en staande op een uitstekend torentje voel ik een oerkreet in me opborrelen. Diep ademhalen, een vliegje is waar het niet zijn moet en een fikse hoestbui is het enige wat eruit komt.

Dag 10, 09-01-2009 - Happy birthday, little sister !

F________r________u________s________t________r________a________t________i________e.

1, 2, 3, 4...10 letters; een mooi rond getal; door slechts een kleine -1- van complete zinloosheid gescheiden. Een hoop gedoe, maar op de keeper beschouwd, alles in aanmerking genomen en per slot van rekening, had je je - op dat ene kleine elementje na - de moeite kunnen besparen.
Zo voelt het vandaag ... helaas ! Het was nochtans mooi uitgekiend: vroeg opstaan, de rondleiding in de tuinen van de Baha'i om 10 uur en daarna richting Megiddo, zien of Armageddon toch niet voor de deur stond.

De buschauffeur houdt het evenwel voor bekeken voor bekeken aan Haifa Central Busstation, wat helemaal niet zo handig gelegen is als de naam doet vermoeden. Om de een of andere reden komen er maar geen bussen langs de weg naar boven en dus zien we (mijzelven en Marcus, een Duitse religies-student) ons genoodzaakt de tocht bergop te voet aan te vatten - de ingang tot de Baha'i tuinen ligt namelijk helemaal bovenaan de stadsberg van Haifa, Mount Carmel. Mensen aan het thuisfront zullen er ongetwijfeld anders over denken, maar we snakken al snel naar wat ijs en sneeuw, wanneer we er, zwetend in onze t-shirts, maar niet in slagen onszelf het kaartje uit de Lonely Planet binnen te hijsen. Inmiddels is ook ons herkenningspunt en doel uit het zicht verdwenen zodat we ons geen beeld meer kunnen vormen van hoe lang we nog onder deze on-januari zon moeten zwoegen. Pure miserie dus.
Uiteindelijk vinden we toch een bus die ons het laatste eindje naar boven brengt, maar helaas 2 minuten te laat voor de geleide tour door de tuinen - de enige manier om binnen te raken...

"In Egypte hadden we hem gewoon 2 euro gegeven om binnen te raken", aldus Marcus, maar niet zo in Israël. Nu, de bewaker is een aangename mens en we hebben een interessant gesprek over de verschillende religies. En bij een eventueel volgend bezoek - insja'allah - zullen de tuinen er nog altijd in hun zelfde 'afleidende perfectie' bijliggen.
We ploegen ons een weg terug naar het busstation, waar we volgens plan(et, lonely) de bus moeten nemen naar Afula (busknooppunt net naast Nazareth), om onderweg af te stappen bij Megiddo. De buslijn vinden is geen probleem, maar geen enkele van de chauffeurs wil toegeven bij Megiddo te stoppen. Een complot; doorgestoken kaart; een rondje azjnabi-pesten ? Of moet je werkelijk tot Afula en dan het hele eind terug ?

Ons kan het niet veel meer schelen: met shabbath voor de deur gooien we de handdoek in de ring en gaan we gedwee wachten op de volgende bus naar Nazareth.
Busje komt zo, over anderhalf uur...

Maar mijn kleine zusje wordt 12 vandaag. Is dat al geen reden genoeg voor een geslaagde dag ?

Dag 11, 10-01-2009 - Relaxen in Nazareth

Het einde van mijn verblijf in Nazareth komt in zicht; tijd dus om de vertalingen kort te sluiten. Met mijn werk in de ene en een verse kop thee in de andere hand, klim ik op het dak tegenover de hostel. Lekker in het zonnetje, vogeltjes fluiten rondom mij en de nauwe straatjes van Nazareth komen tot leven onder mijn voeten.

's Avonds is er de grootste en helderste volle maan van het jaar. Door de ellipsvormige baan van de maan rond de aarde zit er een verschil van 50.000 kilometer tussen de punten van grootste (apogee) en kleinste (perigee) verwijdering. Vandaag staat de maan in het apogee, waardoor ze 14% groter en 30% helderder is.
Ze straalt zo hevig, dat er een volledige halo tevoorschijn komt in de lichte bewolking.

Dag 12, 11-01-2009 - De laatste beetjes in Nazareth

Wisselvallig weer is geen onbekende in Palestina. Het ene moment geniet ik van een stralende zon, 2 minuten later kun je me in gestrekte draf een pleintje zien oversteken om te schuilen voor de regen. Bijzonder moeilijk om iets te plannen, maar wat een interessante afwisseling om foto's te nemen - foto's van de hostel bij zonlicht, mensen wachtend onder een luifel tot de regen weer eens ophoudt, zonlicht dat de stenen in de Basiliek in felle kleuren schildert, doorweekte straatstenen die de wereld erboven weerspiegelen,...

Dag 13, 12-01-2009 - Jerusalem, saviour of the day

Nu is het definitief; na dagen van "ja nee, ik blijf toch nog een nachtje" vertrek ik ten slotte toch uit Nazareth. Tijd om een tweede poging te wagen voor Megiddo, door te stomen naar de ruïnes van de Romeinse hoofdplaats Caesarea en de dag te besluiten in Jeruzalem, klaar voor de journey terug naar Nablus de volgende dag. Maar om de een of andere reden moeten ze niet van mij weten in Megiddo...
De bermerkingen van de buschauffeurs in Haifa indachtig zijnde, ga ik wachten op de bus naar Afula. Ik wacht ... en wacht ... en wacht een beetje meer ... en probeer nog harder te wachten ... maar niets komt. 2 uur lang komt er geen bus voor Afula langs ! Terwijl de 355 ieder uur zou moeten rijden en ik wel degelijk aan de juiste halte sta te staan. Om mijn kansen te vergroten kijk ik op hetzelfde langgerekte moment uit voor de bus naar Jerusalem, die rechtstreeks langs Megiddo rijdt.

Nog een halfuur later ben ik het grondig moe, Megiddo zal voor een andere keer zijn - tijd om te verleggen naar Caesarea.
Opnieuw bieden zich 2 mogelijkheden aan: de rechtstreekse 823 voor Tel Aviv, of de tijdrovende omweg via het gevreesde Haifa. Beide bussen frequenteren evenwel verschillende haltes in de Paulus VI-straat te Nazareth, wat me gebiedt te kiezen. De taxichauffeurs ter plaatse verzekeren me dat de bus voor Tel Aviv elk moment kan langskomen en ik ben zo goed hen op hun woord te geloven - welke keuze heb ik ook ? tabellen met de reistijden zijn er niet. Opnieuw sta ik bijna een uur schoon te schilderen aan de bushalte, maar geen in de verste verten geen bus te bekennen. Met een zucht realiseer ik me dat er niets anders opzit dan richting Haifa te trekken, daar te veranderen van busstation en hopelijk Caesarea te bereiken.

Pas aangekomen aan de andere bushalte, zie ik bus 331 opdoemen - over enkele minuten zit ik eindelijk op een bus, ik begon al te vrezen niet meer uit Nazareth weg te raken !
Aan de zijkant van de weg trekt een halvegare evenwel een mes. Hij grijpt een omstaander, slaat zijn arm rond diens nek en doet alsof hij hem zal neersteken. De man wringt zich los, maar zijn belager weet van geen ophouden en blijft met zijn wapen zwaaien. Tot een forsgebouwde hadji, gewapend met een forsgebouwd stuk hout, de man apart neemt en hem aanmaant zijn sketch wat verderop te gaan opvoeren. Om zijn argument kracht bij te zetten, deelt hij hem een tik op de arm uit met zijn stok. Wanneer ook dat niet helpt, haalt hij met beide handen uit en laat de
knuppel met volle kracht op 's mans dij neerkomen. Even lijkt het of hij zal blijven staan, maar uiteindelijk gaat hij toch tegen de grond. In plaats van waardig aan de kant van de weg te verbijden, sleept hij zich naar het midden van de straat waar hij met grote armbewegingen zijn gram begint te spuien in zijn gsm.
Dit alles gaat mij natuurlijk maar weinig aan, ware het niet dat mijn bus al die tijd vaststaat in de file die zich begint te vormen.

Maar goed, even later zijn we dan toch op weg naar Haifa, de stad waar ik niets verloren heb. Behalve tijd, massa's tijd. Ook deze keer sleept alles veel langer aan dan redelijkerwijze zou moeten. Ditmaal word ik afgezet in het havengebied, niet ver van het grote busstation aldaar ... dat echter niet meer in gebruik is; de plaats doet me denken aan een Stalinistisch, nutteloos complex dat niet langer bevolkt wordt door gesubsidieerde winkeltjes en reizigers zonder doel, elke dag verder aftakelend tot het in de nabije toekomst doodleuk in elkaar zakt.
Anderhalve kilometer naar het zuiden bevindt zich het nieuwe Hof HaCarmel-busstation, vanwaar een bus me richting Tel Aviv kan brengen ... in een dik halfuur. Even rekenen leert me dat er dan nog slechts 2 uur bezoektijd voor Caesarea zullen overschieten, schandelijk weinig om de site recht te doen. De bus naar Jeruzalem staat evenwel klaar om te vertrekken - een verleidelijk aanbod dat ik zonder al te veel aarzelen aanneem. Ook Caesarea zal voor een andere keer zijn...

Dag 14, 13-01-2009 - Back to Nablus

Gisteren David (Amerikaan, conflict-ontloper en bijna-vrijwilliger bij Project Hope) en Marcus teruggevonden in Jeruzalem, samen met een samengesteld reisgenootschap uit Nieuw-Zeeland - hebben ze daar onlangs geen 3 films over gemaakt ? - dat eerder de hostel in Nazareth bevolkte. Iets gaan drinken in een Armeens etablissement en daarna vol afschuw gekeken naar de beelden van brandende witte fosfor, uitgestrooid over het dichtbevolkte Gaza-city. Er lijken werkelijk geen grenzen te zijn aan de Israëlische wreedheden en schendingen van het internationaal recht in deze oorlog.

Deze ochtend een bezoek gebracht aan de Tempelberg, waar zich de al-Aqsa-moskee (u wellicht bekend van de gelijknamige gewapende arm van Fatah, de regeringspartij in de Westbank) en de Rotskoepel bevinden.
Daarna de bus naar Ramallah en tenslotte Nablus genomen. Na 2 weken is het fijn weer 'thuis' te zijn !