With the IDF through Hebron

Gisteren hoastjezjeere een bezoek aan Hebron in elkaar gebokst. Mijn tijd hier in de Westelijke Jordaanoever zit er bijna op, dus het werd stilaan tijd een van de highlights ervan te zien, alvorens de rugzak weer om te binden en richting Egypte te trekken - laten we hopen dat die tocht ook geen 40 jaar duurt...

Soit, ik dus naar Hebron vandaag met Sam (Groot-Brittaan, altijd in t-shirt en 3de-jaars Arabistiek). Bedoeling was voor vertrek nog een douchke te nemen en goed te ontbijten, maar wegens extra vertaalwerk gisterennacht is dat schandelijk te prooi gevallen aan die vreselijke gewoonte om "nog 5 minuutjes" te blijven liggen. U kent het. Je draait je heel even behaaglijk om in bed en voor je het weet spurt je die verrekte trappen af, ternauwernood een verrokken enkel vermijdend - trust me, ik weet waarover ik spreek - steek je in 7 haasten de gang door en duik je de eerste serveez in die je tegenkomt. Even later komen we, op weg naar Huwwara-checkpoint, opnieuw langs mijn nieuwe stekje - ja, ik hoor het u al denken, maar ik wil het niet horen.

"Bakra mustawtenin", klinkt het even later in de serveez van Huwwara naar Al-Khalil. Een kolonisten-mobile is moedwillig ingereden op 2 Palestijnse wagens, waardoor er zich een zeer on-Palestijnse file heeft gevormd - politieke correctheid gebiedt me hier toch te schrijven dat het wel niet zo gebeurd zal zijn, maar het is o zo gemakkelijk de schuld in de schoenen van de kolonistjes te schuiven...vooral als er niemand zelfs maar advocaat van de duivel wil spelen. Onze chauffeur neemt het stuur in eigen handen, vat de taxi bij de richtingaanwijzers en keert zijn kar; het vergt een kleine omweg, maar we raken toch in Hebron zonder al te veel oponthoud.
Tijdens de lunch - na enkele meters met een PFLP-optocht te zijn opgetrokken - kijken we er even de Lonely op na en een plan begint zich te vormen: eerst even een kijkje nemen bij een van de glasblazerijen die de stad rijk is, waarna we het oude stadsdeel zullen intrekken in de hoop er enkele illegale kolonistjes te zien.

Bij navraag blijkt het artiesten-kwartier Ras al-Jora een eindje naar het noorden te liggen ... exact vanwaar wij Hebron zijn binnengereden - opnieuw, ik wil het niet horen. Net voor ik flitsen van Haifa begin te zien, bereiken we een van de artisanale glasblazerijen-annex-keramiek-atelier.


Op 6 kilometer van de oude stad, besluiten we toch niet terug te wandelen na de foto-shoot, maar ons te laten rijden. Opnieuw laat zich de regel gelden: hoe groter het voertuig, hoe kleiner de kostprijs. Voor slechts een vijfde van de taxi-prijs liften we mee met een mini-busje, dat ons afzet aan Bab Zawi, net buiten het oude stadscentrum. In een gezapig tempo werken we ons door een reeks sawurna's - een oude man met zijn bloemkolen, een tweede met kleine keramieken vaasjes, hun buurman de kebab-verkoper, een vader met zijn kroost in een stootkarretje - alvorens op een zesdelige Israëlische patrouille te stuiten.


We raken aan de praat en lopen in hun midden door de straatjes tijdens hun routine-tocht, af en toe terugzakkend om een praatje te slaan met de Palestijnen die ons accosteren. Een voorbeeld:

"Where are you from ?"
- "Ana min Belgika, lakin sakin fi Nablus hala."
"Min Nablus ?" En dan gebaart hij veelbetekenend naar de soldaten achter mij.
- "Aywa. Ssshht." Knipoog.

We keren terug naar de ingang tot de oude stad, waar de soldaten geacht worden een groep Joden op te pikken en te begeleiden/-schermen op een bezoek aan hun 'aloude erfenis, wreed aan hen ontwricht door die Arabieren'. Na een waar volksberaad binnen de poorten van hun kolonie (waar wij helaas niet binnen mochten) krijgen we de toelating hen te vergezellen - "So we can help the world by giving you the true story of the city"... De hele tour gebeurt uiteraard in het Hebreeuws, maar we vinden enkele Amerikaanse meisjes bereid ons van een - zij het fragmentarische - vertaling te voorzien.
Maar ook zonder de bij momenten verhelderende omzettingen is dit een once in a lifetime opportunity ! We zien van dichtbij hoe de Palestijnse bewoners aan de kant geschoven worden om de kolonisten te laten passeren; hoe kleine kindjes doodsbang hun gezichtje in de schouder van hun vader begraven; hoe de Joden dit allemaal maar normaal schijnen te vinden, terwijl zelfs wij internationals niet binnen mochten in hùn gedeelte. Maar we zien ook hoe 3 Joodse kinderen genieten van hun Palestijns - kosher ? - ijsje en hoe ze vol verwondering binnen kijken bij een kapper aan het werk.
Onderweg blijven we onze aandacht verleggen van de Amerikaanse meisjes naar de soldaten overal rondom ons - ze hebben voor de rondleiding versterking gekregen van een 30-tal collega's, zodat de groep een 80-tal leden telt: 37 militairen (een blik Infanterie en Parachutisten-mix, de laatsten te herkennen aan de bruine soldatenkistjes en waarvan ik er een herken van aan de checkpoint in Huwwara), 40 kolonisten en toeristen met gids, en wij 2.

Op het einde van de tocht trekken we dan toch de Joodse kolonie binnen, iets wat anders misschien nooit mogelijk was geweest. De kolonisten gaan de synagoge binnen om het einde van shabbath te vieren en wij blijven achter met de militairen. Ik probeer - onder het voorwendsel enkel een foto van een muurschildering te willen nemen - nog hun kazerne binnen te raken, maar er zijn blijkbaar toch grenzen.

We hebben dan wel niet echt veel van Hebron gezien, dit was iets was we ons absoluut niet mochten laten schieten ... en wat ons nog lang zal bijblijven !

Bijlagen -
* Arabisch voor op vakantie (7) : zie reacties