Arab cab driver in Jerusalem

Zondag 7/12/08

Soms is het best interessant om zelfs maar een paar zinnetjes Arabisch te kennen. Een reeks begroetingen bijvoorbeeld. Het geeft je net die kleine opening die je nodig hebt om dichter bij de Palestijnen (en Arabieren in het algemeen) te komen.

Neem nu de taxichauffeur in Jeruzalem deze ochtend. Normaal zouden we een stukje gewandeld hebben en dan een bus gezocht hebben om naar het centrale busstation te gaan, maar met een beetje hartelijkheid en onderhandelen vinden we hem bereid ons voor de helft van de prijs in 1 keer tot daar te rijden. Voor die paar ILS extra krijgen we een aangename gesprekspartner met heel wat te vertellen.
Als Arabier in Israël moet hij bijna dagelijks opboksen tegen de vooroordelen van de Joodse Israëli's, die het meestal vertikken van zijn diensten gebruik te maken. Behalve op shabbath natuurlijk. Dan zetten ze hun apartheids-principes graag even opzij, omdat er simpelweg geen alternatief is.

Een andere anekdote gaat over de 30.000 buitenlandse - uiteraard Joodse - studenten die elk jaar naar Jeruzalem gehaald worden om er te studeren en dan terug naar huis keren. In het begin, zo vertelt hij, rijden ze graag met hem mee. Maar na een maand of 2 komen ze niet meer terug. Een van hen, een Zuid-Afrikaan, was 2 maanden lang een van zijn vaste klanten.

Op een zevende dag belde hij onze chauffeur. Joden worden normaal verondersteld niet echt te reizen op die dag, maar hij wou naar Tel Aviv.
"Waarom wil je naar Tel Aviv, het is toch shabbath ?", vroeg onze vriend.
- "En jij, waarom werk jij vandaag ?", antwoordde de snuggere student.
Nu, daar kwam de aap uit de mouw natuurlijk.
"I'm not Jewish."
Onze Zuid-Afrikaan hoorde het waarschijnlijk donderen in Keulen en Kaapstad tegelijk. Of Pretoria. Of Bloemfontein. Have it your way.
-"You're not Jewish ?!"
"No, I'm Arab."

En toen was het stil. Na een minuut of 5 had hij genoeg innerlijke gevechten geleverd om een voorlopig oordeel te kunnen vormen: "Wel...ik denk dat het ok is. Jij bent een goeie Arabier. Ben je de enige ?"
Op school leerden ze hem voortdurend dat alle Arabieren slecht zijn en hem het liefst zouden willen vermoorden. Dat is nog altijd de beste manier om een nationale staat van paranoia in stand te houden, nietwaar ? Maar dankzij zijn ervaringen met apartheid in Zuid-Afrika had hij ook geleerd situaties voor zichzelf te evalueren en beoordelen.

Maar is het normaal dat je eerst door zoiets moet zijn gegaan ?
Is het normaal dat je eerst een dergelijk scheefgetrokken systeem moet hebben meegemaakt om een ander te herkennen ?
Is het normaal dat je eerst een heel denkbeeld moet hebben zien tenondergaan vooraleer je voor jezelf kunt denken ?
Kort daarna is de Zuid-Afrikaan teruggekeerd naar huis, zonder zijn jaar af te maken. De hele manier van denken was duidelijk zijn ding niet.