Why Jerusalem is closing down

Bam !
De karakteristieke knal van een F-16 die een gat in de geluidsmuur vliegt, doet me opkijken vanuit mijn lens. Een 2de en 3de knal volgen enkele seconden later. Een aantal kinderen gluurt vanonder een zeil rond hun balkon de straat in, op zoek naar de bron van het geluid. Mensen, toeristen, kijken elkaar verschrikt aan, flitsen van aanslagen in het hoofd. Niemand weet wat er gaande is. We zijn hier dan ook niet op Times Square, New York; geen CNN op enorme schermen om je binnen de minuut van iets op de hoogte te brengen.

We vervolgen onze tour door het oude stadscentrum van Jeruzalem. Aan de Vde statie van de Via Dolorasa, haalt het nieuws ons in. Een Arabier verheft zijn stem boven die van onze gids, die reeds haar eerste tekenen van vermoeidheid begint te vertonen. In geen tijd zijn alle hoofden in zijn richting gedraaid - er is iets in de toon van zijn stem, de blik in zijn ogen, die ons geen andere keuze laat.
"Do you know why all of Jerusalem is closing down ? Because they are bombing us again. We have been living here for thousands of years, and now they are killing us in Gaza. They are murdering our children!"

Het is zover.

Sinds een week zat het er onvermijdelijk aan te komen. Al veel langer eigenlijk, al wil niemand dat natuurlijk gezegd hebben. Er is altijd een punt waarop het wankele evenwicht waarin twee torens van dreigementen elkaar overeind houden, onherroepelijk verloren gaat, ongedaan gemaakt door de blinde en ondoordachte (of juist wel) actie van een van beide zijden.
Het 6-maanden-oude bestand tussen Israël en Hamas verstreek op 19 december. Deze laatsten hadden al laten het niet te zullen vernieuwen, hoewel Israël daar op aandrong (Ehud Barak vandaag evenwel: "Israël kan geen enkel staakt-het-vuren aanvaarden met Hamas" ...) De laatste dagen staken enkele raketten de grens over naar Israël - een haast onmogelijke zaak voor de inwoners van Gaza - maar er leek niet veel te zijn veranderd. Raketten zijn er ten slotte zowat altijd geweest. De blokkade scheen zelfs heel even te worden versoepeld. Deze ochtend nog werd gemeld dat Israël de VN-hulpgoederen niet langer zou tegenhouden.

Hoe ijdel opnieuw, bleek de hoop op een ontdooiing van de relaties ! 150 mensen blijven levensloos achter temidden de scherven van die illusie, onder hen opnieuw veel te veel kinderen.
Voor hen is de ellende voorbij. Geen complete duisternis meer na 17u omdat Gaza's energiecentrales zonder brandstof zitten. Niet langer honger lijden omdat de bakkerijen in de strook sinds een week geen bloem meer hebben. Gedaan met uren in rij staan wachten op noodhulp die weer eens rechtsomkeert heeft moeten maken aan de grens.
Maar de Palestijnse geest kennende, waren ze liever blijven doorbijten, hopend op een dag herenigd te kunnen worden met hun landgenoten in de Westbank. Of morgen te kunnen voetballen met hun vriendjes. Volgende week hun 7de verjaardag te kunnen vieren.
300 anderen belanden licht- of zwaargewond in het ziekenhuis. Een ziekenhuis met steeds sneller slinkende voorraden. Dat niet voorzien is op dergelijke aantallen gewonden en mensen op de gang moet leggen en behandelen. Waar je niet veilig bent voor de raketten.

Stilte na de storm, rust na de beschieting. Ook in Jeruzalem. De hele Arabische - of eigenlijk islamitische, want ook de christenen van Jeruzalem zijn grotendeels Arabieren - wijk sluit zijn deuren. Winkeliers doen verder zaken achter bijna-gesloten deuren of gaan gewoon naar huis. Uit protest tegen de militaire acties.
Met ook de Joodse wijk afgesloten - omwille van shabbath wordt het plots onwezenlijk rustig in de oude stad.
De christenen daarentegen, trekken zich niet veel van de hele situatie aan. De Armeense priesters paraderen nog steeds door de straten, voorafgegaan door 2 dienaars om hun komst aan te kondigen en te verzekeren dat ze de hele breedte van de straat voor zich hebben. De Ethiopische priesters poseren nog altijd voor de toeristen in hun dorpje op het dak van de Basiliek van het Heilig Graf. De Franciscanen blijven de Via Dolorosa op- en afwandelen, kruisloos helaas.

Het toont aan dat het oude centrum van Jeruzalem een kleine kosmos op zichzelf is. Een waar de verschillende religies betrekkelijk vreedzaam naast elkaar leven. Een orhtodoxe Jood op weg door de moslim-wijk wordt niet bekogeld met stenen, net zomin als zijn islamitische broeder iets te vrezen heeft in de Joodse wijk (hoewel ik er daar nog niet veel gezien heb).
Laat het ons dan ook zo houden. De enige aanvaardbare functie voor een unieke stad als Jeruzalem is die van "Stad van de Vrede". Een plaats waar 3 wereldreligies cohabiteren zou een voorbeeld voor de wereld moeten kunnen zijn. Geen gepolitiseerde twistappel zoals nu.