Ik zal je direct (I know, het West-Vlaamse "direct" vertoont een gevaarlijke gelijkenis met dat gevreesde Spaanse manana) vertellen hoe dat geweest is, maar eerst een verhaaltje over hoe alles hier in Palestina samenhangt en wie er aan de touwtjes trekt. We zullen kennismaken met kolonisten, visa-verlengingen, road blocks en internationals. Lees mee en leer iets bij...
Er was eens een stad, in een land ver, ver bij jullie vandaan. De inwoners van die stad hebben nooit echt met elkaar kunnen opschieten. Aan de ene kant woont een handvol Joodse kolonisten uit Israël, aan de andere kant proberen de 166,000 Palestijnen uit de stad zelf te overleven. De naam van de stad heeft nochtans in beide talen dezelfde betekenis: vriend, alliantie. Al-Khalil in het Arabisch, Hebron in het Hebreeuws. Het is de stad die sinds het Hebron-akkoord uit 1997 verdeeld is in 2 zones: een H1-zone onder Palestijnse controle en een H2-zone onder Israëlisch bewind om de 86 Joodse families daar aanwezig te beschermen. Het merendeel van de 20,000 Palestijnen uit de H2-zone is inmiddels vertrokken omwille van de vrijheidsbeperkende maatregelen, de 16 checkpoints, de sluiting van Palestijnse commerciële activiteiten in de buurt van de Joodse kolonisten en pesterijen. Het is de stad waar op 25 februari 1994 Baruch Goldstein het vuur opende op zijn biddende Arabische vrienden. Hij nam er 29 mee naar de andere kant eer hij overmeesterd en gelyncht werd.
Inderdaad, als je dacht dat dit een leuk verhaaltje voor het slapengaan zou worden, dan kom je lelijk bedrogen uit.
In hun drang om meer en meer Palestijns land in te palmen, bezetten een aantal Joodse families in de lente van 2007 het huis van de Al-Rajabi familie. Het Israëlische Hooggerechtshof heeft vorige maand echter beslist dat de kolonisten valse eigendomspapieren hebben voorgelegd om hun aanwezigheid te rechtvaardigen, en heeft hen bijgevolg bevolen het huis te verlaten. De kolonisten hadden echter gezworen dit bevel naast zich neer te leggen. De voorbije weken steeg de temperatuur gevoelig: 2 weken geleden zakten zo'n 20,000 kolonisten af naar Hebron, vorige week lieten ze hun honden los op de Palestijnen en sindsdien zijn er elke dag nieuwe berichten van Joodse brandstichtingen, vandalisme en aanvallen, met meer en meer gewonden, zelfs soldaten. Het Israëlische leger (IDF of Israelian Defence Force, bijgenaamd IOF of Israelian Occupying Force in de bezette gebieden) van haar kant liet de termijn voor ontruiming verstrijken, in de hoop tot een vredevolle oplossing te kunnen komen.
Tot vandaag. Deze ochtend heeft een bescheiden legertje van 600 soldaten het huis bestormd en de inmiddels 250 kolonisten naar buiten gesleurd. Daniella Weiss, kolonistenleidster en rechtse radicaal, stond te springen om te actie te veroordelen als "
een schoftenstreek, joden die joden uit hun woningen zetten." Ze vergeet er evenwel bij te vertellen dat haar eigen kolonisten voortdurend Israëlische soldaten aanvallen, omdat ze niet radicaal genoeg zijn en hen bij momenten verhinderen de Palestijnen aan te vallen. Ook minister van Defensie, Ehud Barak, kreeg de wind van voren van de ultranationalisten.Intussen hebben rechtse activisten van Hebron tot Nablus de wegen versperd. Nelleke, een Nederlandse vrijwilligerster hier bij Project Hope, komt net terug van Jeruzalem waar ze haar visum ging vernieuwen. Het heeft haar bijna 3 dagen gekost om een verlenging voor slechts 1 maand te krijgen, in plaats van de gebruikelijke 3 maanden. Al in een slecht stemming, werd ze onderweg nog eens geconfronteerd met de escalerende situatie. Een eindje voor Nablus was de weg op 3 plaatsen bezet door kolonisten, waardoor haar serveez door de olijfboomgaard moest rijden om hier te geraken.
Terwijl ik dit aan het typen ben, blijven de updates binnenkomen. De wegen zijn geblokkeerd. Kolonisten steken velden en voertuigen in brand. Kolonisten en Palestijnen zijn slaags geraakt bij Huwwara, een dorpje-annex-checkpoint enkele kilometers buiten Nablus...
Maar wij leven enigszins in een andere wereld. Vanavond vieren we Sinterklaas met de internationals. Er werden pakjes gekocht en gedichtjes geschreven voor elkaar en het avondeten bestaat uit fruitsla, chocolademousse en appeltaart. Mijn ervaringen met lesgeven zullen dus nog even in de koelkast van mijn geheugen moeten blijven zitten. Excuses aan iedereen die er vol ongeduld zit op te wachten, maar het bovenstaande verhaal stond op de deur bonken en moest er even uit.
1 opmerking:
How he teaches ... het zal er mañana ooit wel eens van komen, inch'allah ! We zijn wel benieuwd naar een foto van de enige echte Palestijnse Sinterklaas !
Een reactie posten