The red-rose city

"..."

Dat is de eerste reactie die in je opborrelt wanneer je het einde van Al-Siq (De Schacht) bereikt en de facade van Al-Khazna (De Schatkamer) in het oog krijgt - net naast het stofje dat er al een halfuur inzit. Onderweg heb je je al kunnen vergapen aan de spectaculaire rotsformaties en wilde kleurschakeringen, en het ingenieus systeem van goten en reservoirs waarmee eerst de Nabateërs en later de Romeinen de toevoer van water over bijna 1,5 kilometer controleerden, maar "..."
Dit slaat alles. Gewoon uitgehakt in de vlakke rotswand, verheft de voorkant van deze graftombe zich 39,50 meter boven het rode zand. Een blik erop van tussen de laatste kromme meters rotswand van de Siq en je ziet Artistieke Inspiratie en Brute Authoriteit hand in hand staan tussen de enorme pilaren. Amper 3 maanden hadden ze nodig om dit wereldwonder uit te houwen.
Binnenin zijn 3 graven gevonden, maar niet dat van de laatste kruisridder die de Heilige Graal bewaakte. Ook de rest van het decor uit 'Indiana Jones, the Last Crusade' is een creatie van Hollywood, maar dat valt in het niet bij de prachtige eenvoud van de buitenkant van "de Schatkamer". Een plaatselijke legende vertelt namelijk dat de Egyptische farao de opdracht tot de bouw gaf, om zijn schatten te kunnen verbergen tijdens zijn achtervolging van de Israëlieten. De enorme urn in het bovenste deel van de gevel draagt de sporen van geweerschoten in hun pogingen de schat bloot te leggen.

We trekken verder en komen in een smalle vallei met graftombes aan beide zijden. Blauwer-dan-blauw bloed aan de rechterkant, netjes in het zonlicht; de rest aan de donkere linkerkant. Na de traditioneel geklede wachter aan de Schatkamer, slaan we hier een praatje met een al wat oudere handelaar. Zijn winkel kijkt uit op het theater aan de overkant, dat gebruikt werd voor religieuze, politieke en culturele vertoningen en plaats biedt aan 4000 gegadigden.

Wat verderop in de vallei-slash-brede canyon komen we op de Zuilenlaan, waarlangs men zeer passend een groot aantal zuilen heeft geplaatst. Aan de zijkant van de weg, op een afgeplat rotsblok, vervult een Bedoein zijn religieuze plichten. Een ander zit tussen de rotsen aan een klein vuurtje de eeuwige thee te zetten.
"Venturing beyond this point without a guide is dangerous", staat er als een tekstballonnetje te lezen boven 2 vastgebonden ezels. Got the picture ? Ik in ieder geval wel: zwart-wit in een mooie ruit.

Even later beginnen we aan de eigenlijke klim naar Al-Dayr (Het Klooster), het klooster in de rotsen. Zonder gids. Gevaarlijk. Maar gelukkig zijn er langs de 8500 treden (?) voldoende Bedoeinen-winkeltjes om ons voor gevaar te behoeden. En thee aan te bieden. En mooie foto's. Nu, daarvoor hoef je bijna enkel maar je camera aan te zetten en af te drukken; het is hier allemaal adembenemend mooi en interessant: levendige kleurschakeringen in de rotsen, belachelijke toeristen op kleine klauterende ezeltjes, sneak previews van wat we straks te zien zullen krijgen,... Niet altijd gemakkelijk om alles op foto te krijgen met de telelens opgezet, maar op de weg terug is er tijd genoeg om nog vanalles te schieten met de breedhoeklens - en zo moet ik niet telkens van lens wisselen, of ik zou nog verder achterkomen.

Na een steile klim van bijna een uur (rust- en fotopauzes inbegrepen) ronden we de laatste rots en krijgen we vol zicht op de gevel van Al-Dayr ... die nog bijna indrukwekkender is dan die van Al-Khazna. Het is ernaar gemodelleerd, maar springt veel verder naar voor uit de achterliggende rotswand. Benieuwd wat er zou gebeurd zijn met de steenhouwer die per ongeluk een stuk te veel wegkapte...

Een bataljon richtingsaanwijzers leidt ons in de richting van "Sacrifice View: Clear & Best View in Petra !" Een halve kilometer later staan we aan de rand van de afgrond. Op 3 uitstekende rotspunten staan tenten opgetrokken, compleet met wild wapperende Jordaanse vlag (te onderscheiden van de Palestijnse door het sterretje in het rode gedeelte) en traditioneel geklede Bedoein in kamelenmantel met zwaaiende kwastjes. Een West-Vlaamse 60-er krijgt een sigaret en thee aangeboden - gratis uiteraard, zo gebiedt de code van de gastvrijheid. "K raak en ik min geld ier nie kwijt !" klaagt hij al lachend. Zijn vrouw heeft met hem te doen en helpt hem al snel door authentiek zilver uit te kiezen in het winkeltje onder het tentzeil.
Uitkijkend over Wadi Araba voel ik me toch een beetje op "The Top of the World". De naam is een dead giveaway uiteraard, de wadi strekt zich uit in Saoedi-Arabië, 60 kilometer naar het zuiden en ruw geschat 2 kilometer naar beneden.
Links en rechts van ons is er een gelijkaardige tent en samen zweven we een tijdje in het ijle.

Op de weg terug valt mij het spectaculaire vergezicht op vanuit de kloof - iets waar je tijdens het klimmen geen oog voor hebt, al was het maar omdat het zich achter je bevindt.
Al snel bevinden we ons weer aan de voet van de trappen. Onderweg even kennis gemaakt met 2 Duitse studenten op uitwisselingssemester in Ankara, Turkije en net als ons even op reis omwille van Eid. Totaal niet gekleed of geschoeid voor een klim naar het klooster, proberen ze er toch het beste van te maken. Alleen jammer dat ze het cliché van de humorloze Duitser niet kunnen doorbreken.

Na een uitgebreid gesprek met enkele van de kamelen-drijvers, hebben de anderen niet veel zin meer om te klimmen, maar met nog bijna 3 uur tot de rendez-vous met onze chauffeur vind ik het toch te vroeg om maar wat in het zonnetje te gaan zitten. De Koninklijke Tombes wachten op mij - en daarboven is er ook zon, langer zelfs. Via een monumentale trap, gebouwd bovenop een serie open gewelven van waaruit halssnoeren en dergelijke verkocht worden, bereik ik het 'binnenpleintje' van de Urn Tombe.
In de galerij aan de zuidkant van het pleintje wordt vanalles verkocht: van postkaarten en fotoboeken van Petra, over kefiye's (de typische hoofddoeken voor mannen - wit-zwart in Palestina, wit-rood in Jordanië) tot wegwerpcamera's en geheugenkaarten. Tussen de corpulente zuilen aan de overkant hebben devote moslims hun hoofddoek uitgespreid om te bidden. De oostkant geeft toegang tot de eigenlijke hal van de tombe, terwijl achter mij de ondergaande zon een spectaculair uitzicht kleurt. Boven mijn hoofd ten slotte, poseren enkele roofvogels cirkelend voor de foto.

Aan de rechterkant biedt een wankel houten bruggetje de mogelijkheid verder door te lopen. Ik wandel van platform naar platform, nu eens stijgend dan weer dalend, tot ik niet meer verder kan. Of toch ? Een kleine boom onttrekt een doorgang aan het zicht. Natuurlijke en kunstmatige trappen leiden steeds verder de bergen in. Maar met nog ongeveer een halfuurtje direct zonlicht zit een uitgebreide verkenning er niet in; na enkele kloven keer ik noodgedwongen terug. Het is zo al moeilijk genoeg om weer op dezelfde plek uit te komen, laat staan dat ik dit in het halfdonker moet doen. En misstap is snel gemaakt en ik heb nog niet veel mensen ontmoet die een val van 200 meter overleefd hebben.

Terug beneden begeef ik me richting Al-Khazna en uitgang. Het is al laat en tegen de tijd dat ik de Siq binnenstap, is het donker en staat maan aan de hemel. In volle glorie beschijnt ze het pad en doet ze de rotswanden in een spookachtig blauw-wit licht baden. Een laatste blik achterom, waar de Bedoein hun kamelen verzamelen en dieper Petra intrekken voor de nacht, zoals ze al meer dan 1000 jaar doen.